Eskiden herhangi bir romanı okurken çok fazla empati yapamıyor yada verdiği hissi tam almıyordum. Yaş ilerledi ve bir çok acıyı gördüm, gülümsemeyi unuttuğum çok zaman oldu. Şimdi aynı kitapları okurken gözlerim doluyor. Eskilerin sözleri ne kadar doğruymuş meğer diyorum içimden, eşekten düşenin halini, eşekten düşen anlar gibi. Bir çocuğun hayallerini okurken, kendi hayallerim geliyor gözümün önüne. Daha öncesinde anlamsız bulduğum kelimelerin, bedenimi jilet gibi kestiğini görüyorum. Üstat dediğim kişilerin kitaplarını yeniden okumaya başladım. Orta yaş kulvarında, yapılması gerekenler listesine bir madde daha, anlamsız bulduğun her şeyi tekrar oku. Belki anlamsız olan senin anlamaya yeteneğindir diyorum......