Mehmet Gür
@mehmetgur92
Şiir yazan adamlar biraz şey olurmuş, biraz şeyiz işte
Wattpad: mehmetgurr92
4 Temmuz
3 okur puanı
Şubat 2024 tarihinde katıldı
Hayallerin alnına dayarsın namluyu çok kez
Çekip giden hayallerin mi olur bilinmez
Her şeyi göz önüne sermez mi moraran gözaltların
Ölmek için toprağın altına girmesi mi gerekir insanın
Yaşama belirtisi midir ciğerlerine ulaşması çektiğin soluğun
Zevk verir mi yalan bu dünyanın bir kez olmak konuğu
Sensizliği yaşamadığın sürece hiç anlar mısın yalnızlığı
Azrailin küs olması mıdır bilinmez bu divanenin bahtsızlığı
Mehmet Gür
Ömrümde olmayanı bile vermeye razıyken fezaya itti bizi ayrılık
Sevmekten korkar hale geldim
Hayat sevdiklerimi birer birer elimden aldıkça
Okur Takip Önerileri
Aklıma gelmiyorsun, çünkü hiç çıkmadın
Birini hatırlaması için unutması gerekir insanın
Hayallere sıkılmış bir kurşun değil midir oysa ki her elveda
Hüznün kapladığı her sonbahar gibi
Issız rüzgarların yalnızlığı sensizlikten esinlenirken
Gücü tükenmiş bir kaç dizeden ibaret midir yaşam
Kaç ruhu eskitti bilinmez bu soğuk ve bi o kadar karanlık sokaklar
Kaç gündüzü kararttı, kaç yaprağı sararttı bu hissizlik
Kaç bakışın elinden aldı yaşama sevincini
Ne saniyeleri saatlere, saatleri senelere çevirdi
Bir çocuğun elinden oyuncağını almak kadar can acıtıcı
Taş duvarlar arasına hapsolmuş duyguların ötesinde bi yaşam
Bilinmezlerin içinde bilmişlik taslıyor bu gece ölüm
Bir tutam sensizlik serpiştirilmiş tüm sayfalara
Mehmet Gür
Bir gün uçuruma gidersem eğer
Don Ritche gelse dahi beni döndüremez
Var mı yeryüzünde daha karanlık bir zindan
Yahut daha acı yüklü bir ceza sensizliğe mahkum olmaktan
Tüm geceler mi kasvet
Tüm kaldırımlar mı hasret
Tüm yıldızlar mı sayıklar adını
Bir mevsimin içinde saklı aşk
Öyle narin, öyle yorgun, öyle benden uzak
Buz kesmiş bedenim temmuzun ortası
Kan ahenkle dans ederken gözlerimde
Ruhumun iliklerine işlerken gülüşlerin
Batıyor hayallerimi taşıyan fırkateynler
Sensizlik kusuyor yine tüm şehir
Kulaklarımda çığlıkları yankılanır
Gel, gelde yüreğim dinsin artık
Umutlarım bir tek gözlerini tanır
Mehmet Gür
Bilirim, yok bana ıssız çöllerden farkın
Çalmaz kulağıma hasretten öte bi şarkın
Ne hayaller gömdüm gece köşesinde o parkın
Yokluğunda karanlık mezarlar evim barkım
Hasretinle geçen her saniyeyi bir bir saydım
Yaşamak günahına artık kalmadı kaygım
Kuluna başka azabın yok muydu Tanrım
Dört duvardan ötesine tükendi saygım
Kıyına vurduğumdan bu yana kayıbım
Olmazlara sevdalanmak mıydı ayıbım
Her şeye dimdik gülüşlerine zayıfım
Ruhum urganda asılı hala başında Mayısın
Mehmet Gür
Bir fırtına kopar ıssız ve sessiz gönüllerde
Canı yakar, kimsesizlik bırakır hayallere
Boş odada duvarlarla dost olur insan
Sen bilir misin aynalarla ne de güzel edilir sohbet
Yoksa senin gülen gözlerini görememek midir en acısı
Yalnız kalmak, yarım kalmak mıdır aşkın mükafatı
Kafaya sıkılan bir kurşundan ibaret midir intihar
Umutların intiharı değil midir yoksa gözyaşları
Kervan geçmez sokaklar bile haykırır semaya
Bu kaçıncı dilek hatrımda değil inan seni dilediğim fezaya
Bir kuşun kanat çırpışındayım bazen, bazen tatlı tatlı esen bir yeldeyim
Senin yokluğunda inan ki ölülerden daha ölümlü bir yerdeyim
Mehmet Gür
Kaç güneş var göğüs kafesimin içinde
Bir can böyle yanar mı
Cehennemin bir zerresi mi düştü yoksa ruhuma
Bir heves böyle kalır mı kursakta
Kaç fezayı kararttı bu ayrılık
Ufacık dahi bir ışık yok
Tüm yollar karanlık, tüm mezarlar sessiz yine
Kaç kainatın yükü var omuzlarımda
Hangi kanla boyadı sensizlik gözlerimin beyazını
Her gece sıçramak uykulardan
Her güne yorgun bir kalple uyanmak
Kelimeler yetmiyor, ilaçlar yetmiyor, sanırım hepsi faydasız
Gözlerimi kapıyorum sürekli seni düşleyerek
Açtığımda karşımda belirmeni bekliyorum
Yalnızlık şiddetli bir tokat gibi iniyor yüzüme
Ruhumu kaybettiğimi işte o zaman anlıyorum
Mehmet Gür
Oysaki yaşamayı çok istemiştim, çölün ortasında bir filizken...
Önce dünyam karardı, gökyüzüm
Sonra hayallerim karardı
Gündüzüm karardı birden
Daha sonra ruhum
Gittikçe karardı
Seni yazdığım satırlarım, gözaltlarım
Şarkılarım karardı, karardı gittikçe
Kayboldu gülüşlerim, sokaklarım karardı
Karardı çiçeklerim, solgun papatyalarım
Kayboldu birden herşey
Görüntüler karardı
Varlıklar yitirdi anlamlarını
Sana gelen yollar karardı
Çiçekler, çocuklar ışık saçardı
Yokluğunda onlarda karardı
Yaşama isteğim vardı
Beni sevdiğin kadardı
Sen gittin gideli inan oda karardı
Mehmet Gür