Hüzün denizinde boğulduğumuz gecelerde,
Yansa tüm ışıklar,
Yeşerse tüm umutlarımız?
Bakışlarımızdaki mahzunluğu alsa o parıltı,
Hiç solmasa yeşilimiz,
Hiç kararmasa maviliğimiz,
Neye ihtiyacımız var bunun için?
ÖNCE BEN
Sonra inancımız, güvenimiz ve isteğimiz...
Ben karanlığı çok sevmem,
Ama karanlığı aydınlığa boğmaya, renk cümbüşü yaşamaya, seyretmeye bayılırım!!
Sahi çok güzel olmaz mı?