Melike Ceren
@melikecerenk
𝗕𝘂 𝗶𝘀̧𝗹𝗲𝗿 𝗻𝗮𝗿𝗶𝗻 𝗯𝘂𝗴𝘂̈𝗻 𝗼𝗹𝗺𝗮𝘇 𝗮𝗺𝗮 𝗯𝗲𝗹𝗸𝗶 𝘆𝗮𝗿ı𝗻.
Uludağ Üniversitesi/ Lisans
Balıkesir
104 okur puanı
Mayıs 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Elin baharından güzeldir sendeki güz,
Sendeki kış, elin yazından sıcaktır bana..
Okuduğum bir şiirde geçiyordu.
"Çünkü iyilik konuşulunca gelip yanı başımızda bizi dinler."
Şen muhabbetlere bel bağlama.
Söz bir akreptir artık, zehirler.
Gerçek hazza bat, sahte hazza inanma.
Yalnızlıktan başka kapı yoktur sana..
Okur Takip Önerileri
Mabel''
Bi'yanım azılı kör, göremiyor önü
Koru diyor beni, beri yanım
Sular akar ya köprü biliyor,
Baharıma bi'yol bulacağım..//
Yakın gelecekte zuhur edecek olan balina sırtı, parlak, dokunsan uçup gidecek bir hayalin özlemini artık duymuyorum. Bilâkis yaşamın verdiği her nefeste bunu hissediyorum.
27/02/24
Herkesin ezbere bildiği o türkünün son nefesiyim ben,
Belki Ağrı'nın tepesinde hiç erimeyen o kar kütlesi..
Bağıracak gücüm yok, fısıldasam çığ demek.
Yollara düşüyorum kalbim ellerimde..
Kendimi arıyor, yorulmuyor bir an vazgeçemiyorum..
Bir de,
Benim gördüğüm şeyleri kimse görmüyor.
14.02.24 23:56
Seven insan her zaman sevmesini bilir. Çıkarsız, engel tanımadan. Olmasını istediği gibi değil olduğunuz gibi kabul eder. Kusur aramaz, bulmaya çalışmaz. Tüm içtenliği ile sever. İnce yanlarınızı bilir, hep yanınızda olur. Sığınaktır, dermandır, sevgisi ile tam zamanında gelendir...
Yaşamda ki yerin bedeninin kapladığı alan değildir.
Seni sen yapan fikirlerin, yüreğin en çokta inandıklarındır.
29.01.2024
Yeniden buluşacağız elbet sevgilim, karanlığın olmadığı yerlerde..
Pripyat- Oğuz Han Ayaz
Kendini sev! Sonra beni sev! Ama önce kendini sev. Sevmekten korkma. Kendini sevmediğin için başkasını sevemiyor olabilirsin! O yüzden bu kadar hırçın ve kontrollü olabilirsin. İnsanız ve bilincimiz hep acılarla dolu. Senin! Benim! Bunlardan kurtulmamız gerekiyor. Yaşadıkların tabii ki çok zor ama kendini, hep böyle acıları yaşayacak olmaya şartlamış olabilirsin. Geçmişi artık bırakmak gerek. Unutmak gerek. Geçmişinden acı çekip, geleceğinden korkup güne vereceğimiz değeri azaltamayız. Bu kendine yaptığın haksızlık...
Pripyat_Oğuz Han Ayaz.
Ben mi? Burda bedenim zarara uğradı belki ama ruhuma iyi geldi. Bende insanlardan kaçıp buralara geldim. Ne bileyim! Uyumlanamıyorum. Aynı nefesi alamıyor gibiyim! Ya da aynı çerçeveden bakamiyor gibiyim. Zarar görüyorum, bu yüzden savunsam zarar vermekten korkuyorum. Zekâmı sorsan başka türlü savunmaya pek yetmiyor sanırım. Başka türlü derken, işte stratejik ilişki, uygun anlardaki iftiralar, destek toplamalar. Ne bileyim; hiç kabilem olmadı benim! Kabileye girmek istesem onlar almadı. Kabilede olsam ya onlar çıkardı yada ben kaçtım. Ne bileyim! Hayvanlar gibi de değilim. Kendi alanını sınırını belirleyip korumak için savaşan bir aslan gibi de değilim. Ayrıca ne gerek var, anlamıyorum. Benim şu kafam bir türlü alamıyor. Ya ne gerek var. Bu alan belirlemelere,savaşa, gürültüye, sahip olmalara falan. Çocukları neden bu şekilde büyütüyoruz? Bu şekilde öğretmeyi nereden öğrendik? Neden bu kadar nefret yüklüyoruz, neden korkutuyoruz, neden ya bu acımasızlık? Neden ya, niçin öldürüyoruz. Ölüyoruz.. Fiziken ve ruhen öldürüyoruz sağ bırakmıyoruz, yok ediyoruz. Dinlemeyi geçtim, kimseyi konuşturmuyoruz. Neden herkesi kalıplaştırıyoruz. Hep seneryo, hep intikam.