Hepimiz birer Gregor Samsa'yız bence. Bir sabah aniden böceğe dönüşen Gregor'u sırf dış görünüşü yüzünden ailesi dışlıyor, ondan iğreniyorlar. Kafka bu kitapta çok ince mesaj vermiş ve bunu çok iyi işlemiş. Görünüşü değişti diye ailesi artık onu görmek istemiyor, yanında olmuyor ve en önemlisi duymuyorlar, anlamıyorlar. Yanında olup da yanındaki gerçekten görebilmek için yakın temasta bulunmak, aynı evin içinde yaşamak yeterli olmuyor işte. Bunu çok güzel bir şekilde satırlarına ilmek ilmek işlemiş Kafka.
En güvenli olduğumuz yer ailemizin yanı değil mi? Peki o zaman neden anlaşılmıyoruz ailemiz tarafından? Neden bizi duymuyorlar? Sevgi bağının en güçlü olduğu yer aileyse neden o sevgi aniden buz kalıplarına dönüşüyor?
İşte tüm bunların cevaplarının satırlarda saklı olduğu ve bitirdikten sonra da oturup uzun uzun düşündürten bir kitap. Sorgulamayı ve düşünmeyi sevenler mutlaka okumalı.
Her nasıl olursak olalım olduğumuz gibi anlaşıldığımız günlerde yaşamak dileğiyle, keyifli okumalar.
