Ne yirmi yaşında evlenmiş olmak büyük bir başarıdır ne de otuz yaşında hâlâ işsiz olmak başarısızlıktır.. yaşam maalesef doğrusal bir düzlemde ilerlemiyor, insan treni kaçırdım sanıyor, kusuru kendinde arıyor ama bazı şeylerin "nasip" olduğunu unutuyor.. iş de nasip, eş de nasip, aş da nasip.
Unutmak aslında bizim çıldırmayışımızın sağlayıcısı. Her şeyi değilse de bazı şeyleri unuttuğumuz için hayatta kalmayı başarırız. Mesela annen ölür, nasıl olduğu belirsiz şekilde, ilk gün yemek yemeyi bile unutursun, sonraki günler de annenin ölümünü. Evet, hatırlamaların
seyrekleşir. Önce günde on, sonra haftada beş, sonra yılda üç. Aslinda hatırlamaktasındır, rüyayla, hayalle ya da bedensel tepkilerine, kabızlıkla, sakarlıkla... Ama hatırladığını fark ediyor değilsindir.