Ama kendi ruhunu tanıyordu, ruhu onun için değerliydi, gözkapağının gözü koruduğu gibi onu koruyordu ve elinde sevgi anahtarı olmayan hiç kimsenin girmesine izin vermiyordu.
Kendini insanların nefretinden koruyamadığını, bu nefretin onun kötü biri olmasından değil, utan verici ve iğrenç bir şekilde mutsuz olmasından kaynaklandığını hissediyordu.