Bir hayalin varsa başlamak için hiçbir zaman geç değildir ama vazgeçmek için her zaman erkendir.
Yaşam bir yolculuktur, yarış değil. Kendi ışığına güvenmeye başladığında, başkalarının parlaması seni rahatsız etmez…
Cevizi kırıp içine giremeyen hepsini kabuk zanneder…
Sonuca aşk duyup süreçten nefret etmek ikiyüzlülük değil mi?
Güneşli bir havada şemsiyeni açıp yağmuru beklemek mantıklı geliyor mu sana?
Endişe etmek böyle bir şey işte.
Öyle bir hayal kuracaksın ki aşık olacaksın hayaline. Öyle ağzının kenarı, zihninin köşesiyle değil, bütün varlığınla dileyeceksin…
Mantıklı;)
Çoğu insan hayatı boyunca korktukları her şeyin başlarına geldiğini ama dileklerinin hiçbirini henüz yaşamadıklarını söylerler, çok da haklıdırlar.
Neden mi?
Çünkü korktukları şeyle ilgili gerçekten samimidirler. Oysa duaları ve dilekleri aynı güçlü samimiyete sahip değildir.
Zihnindeki savaş kalbindeki barışa yenildiğinde gözlerine sunulan gerçek, gönlündeki hayale yenilecek…
Ey sevgili; beni düzeltme.
Bırak ben beni düzelteyim. Sen bu arada sadece beni sev. Çünkü içimdeki karanlığı ancak aşk ışığıyla yenebilirim.
Ben yaşam yolunda adım atarken sen sadece izle beni. Gurur duy mesela benimle; adımlarımla, hatalarımla…
“Sen kimsin?” diye haykırdı zihin.
“Ben demeyi bilmeyenim” diye fısıldadı gönül…
Murphy;)
Üzerine tırnaklarını geçirip mücadele ve direnç içinde olduğun her şeyin senden alındığını, mücadeleden vazgeçtiğin her şeyin bir anda sana geri döndüğünü görürsün. Sen bir şeylere saldırırcasına tutunmaya çalıştığın sürece onu kaybetmeye mahkum olursun…
İnsanlar kendileriyle kavga ederler, dünyaya savaş açarlar…
Ne garip; parasını boşa harcayana aptal diyen herkes zamanını boşa harcıyor.