Okuduğum en kötü Murakami eseri. Ömür törpüsü, boş hezeyanlar manzumesi. Yazarın hiç yapmadığı şeyleri yaparak birilerine mesaj vermeye, bazı eleştirilerin rüzgarına kapılıp: "Böyle de yazabiliyorum" demeye çalıştığı garip, çapraşık, bütünlükten uzak, sonunda bitirebildiyseniz; "Ben ne okudum şimdi" dedirten acayip bir yazı bütünü.
744 sayfanın 500'ü Toru Okada'nın hiçbir sonuç çıkaramadığımız günlük rutinini okumakla geçiyor. Kalktım, dişlerimi fırçaladım, bahçeye çıktım demesi 15 sayfa sürüyor, hem de defalarca kez. Yaşadığı sanrıları öyle bir anlatamıyor ki kahramanımız, biz de berbat bir sanat filmi seyredermiş gibi kenarda kalakalıyoruz.
Okumamakla bir şey kaybeder misiniz? Kesinlikle hayır. Kitabı almıştım illa okuyayım derseniz, sağlam bir sabrınız vardır umarım.
Aslında kitabın arkasında da uyarı vardı, biz göremedik : "Yazarın dünyasını okuyucuya cömertçe ve hiçbir sınır tanımadan sunduğu kesin."
Murakami okuyun ama bunu değil. Özellikle birinci kitap olarak asla değil.
