Her şeye karşın, yaşamayı sevmesem de, yaşamaya katlanacağımı sanıyorum. Ölümün birdenbireliğinden korkmadığımı utangaç sesle söyleyebilirim.
El kol hareketleri yaptım birkaç dakika. Takır tukur sesler ulaştı kulağıma. Fizik tedavi gerek, besbelli. Üşeniyorum.
Sayfa 66Kitabı okudu
Bunca dayanıksız olacağıma inanmazdım yalnızlığa.
Sayfa 35Kitabı okudu
Her şey tükeniyor cancağızım, yaşanmadan!
Sayfa 33Kitabı okudu
Yaşananlar, yaşandığı sanılanlar yoklaşacak gitgide.
Sayfa 20Kitabı okudu
Ben zaten hiç beceremedim, hiçbir şey, iç yangını anılar yaratmaktan başka.
"Güzelsin," denilmesinden hoşlanmayan kadına rastlamadım. O da bana: "Kimbilir nice fırtınalı geçti hayatınız!" dedi. Yazık ki geçti.
Di'li geçmiş, en kötü çekim türü, 'geçiyor' diyebilmeli, hep şimdi almalı tüm zamanların yerini; bir boş, zavallı, zırva istek.
En ince kımıltında bir şey var içime gömen beni,
bir şey dokunamayacağım kadar bana yakın
Edward E. CummingsKitabı okudu
Bir türlü geçen pazara dönemiyorum, geçen yerine gelecek pazar diyebilmeli, bilinmeyeni tasarlamaya çalışmalıyım değil mi? Gelecek pazarlar da gelecek ve geçenleşerek yitip gidecek.
Şu gereklilik kavramı, neye göre, kime göre, hangi ölçülere göre? Burada da boşluğa yuvarlanıveriyor insan.
Bellek sana karşı. Özgür olan o. Yerli yersiz, zamanlı zamansız kıskacında boğuyor seni.
Beynim hasta, ama bu ölçüde değil. Hâlâ gündelik, küçümsenir olgulara tutsak. Tutaraklarımdan kendimi koparamıyorum. Oysa, önemli ya da önemsiz sayılsın; ilgiye değer ayrıntıları yaratmak, ayrıntılardan kaçmamaktır belki de yaşamaya gerekli olan, yaşamayı yaşanır kılan.
Günleri somutlaştırmak gereksemesini neden duyuyorum? Yaşandığına inandırmak için mi kendimi? Nice günler geçip gitti, gidecek, bir gün GÜN bile olmaktan çıkacak, öyleyse bu çabanın anlamı ne? Yok anlamı.
İnsanoğlu kendisine acıma bencilliğinden kurtulamıyor.