İşte olmak istemiyorum ama her gün işe gidiyorum. Bir şey beni hep dışarıya çekiyor. Hiçbir yere ait hissedemiyorum kendimi. Hiçbir eve, hiçbir aileye, hiçbir topluluğa.
Ey özlemin sabrını taşırdığı âşık! Sen de benim gibi acı çekiyorsun, ıstırap duyuyorsun. Öyleyse şu usandığın yerden kalk ve sevgilinin seni beklediği yere git. Kalk, bu kadar çektiğin yeter, vuslat nimetinin tadına varmanın zamanı geldi.