DENİZE
Sen ey deniz;
Yeşil deniz, mor deniz..
Kırmızıyla yazılısın
Sevgilere ve ölüme
Göklerden bakıyorsun
Mavi-mavi, ölüme.
Isabel artık hiçbir şeyden tat almıyordu; yaşamını boş yere harcadığını bilen bir kadın neden tat alabilirdi ki? Yüreğinde bitmez tükenmez bir ağırlık vardı çevresindeki her şey sıkıntı veren mor bir ışığa bürünmüştü.
Sayfa 485Kitabı okuyor
Arsız sarmaşıklar gibi her sabah
Bıkmadan tırmanıyorum güneşin tahta perdesine
Mor çiçeklerle açılmak için dünyaya.
Hepimiz "anlatmak" ihtiyacındayız. Bütün teferruatıyla ömrümüzü devralacak birilerini muntazır. Ama hiç anlatamayacagız.
lyi ki de anlatamayacagız. Anlatamamaktan doğuyor çünkü şiir. Anlatamadıkça canı acıyor şairin, Canı acıdıkça siir geliyor.
Öyleyse şaire edilebilecek en iyi dua, bir beddua aslnda. Acınız dinmesin efendim, ve anlatamayasınız. Çünkü en iyi o zaman anlatırsınız.
Sayfa 28Kitabı okudu
Merhaba kitapsever dostlarım birbirinden güzel hikayeleri olan bir kitap okudum ve bu kitabı sizlerle paylaşmak istiyorum. Bazen gülümseten bazen ağlatan hayat hikayeleri var. Neye göre mutluluk şansını yakalıyoruz? Mutlu olmak elimizde mi? yoksa kader mecburi mutsuzluğa mı sürükler bizi? Bu kitabı okurken bu sorular aklıma geldi o kadar farklı hayatlar var ki kimisi iyi, kimisi kötü, kimisi mutlu, kimisi mutsuz ama bu bir tercih meselesi değil gibi, Örneğin Coğrafya kaderdir derler ya bazı yerlerde ne kadar çabalarsan çabala mutluluğun ucundan yakalayamıyorsun. Bazen de bir bakmışsın mutluluk kapını çalmış.
Kitapta okuduğum bazı hikayelerdeki duygu durumumu sizlerle paylaşıyorum.
Deniz Kızı: Sıcacık bir aşk hikayesi Deniz, kum, güneş, içimi ısıttı.
Martılar: Ayrılık... İçime hüzün çöktü. Bu nasıl bir ayrılık
Mor Çiçekli Orkide: Toksit ilişki havası aldım. Hani ne senle ne de sensiz gibi...
Aşkını Bana Anlat: Dostluğun en güzel hali. Var olduğunu bilmek bile güç veriyor
Üç Yıl Önce: Şiddet mağduru masum bir kadının savaşı. Hem kazanan hem kaybeden.
Bende saklı kalsın: Bu hikaye beni çok üzdü birini severken Onun başka birini sevdiğini öğrenmek çok yıkıcı bir duygu.
Saklı Bahçe: Bazı insanlar hayatımızdan Keşke hiç gitmese deriz ya öyle bir hikayeydi.
Sevgili 
Yağmur Boz bu muhteşem kitabı bana önerdiğin için çok teşekkür ederim
Aşktan bahsettik, aşkı tanımıyorduk. Öldük, ölmüyorduk. Sadakatten söz ettik, sadakati bilmiyorduk. Sevdik, aslında sevmiyorduk. Aldık, veriyorduk; verdik, alıyorduk. Söz yerini buluyordu sadece, iyi düşüyordu, uygun. İçimiz bir hoş, habire büyüyorduk.
Kaç kez yeri geldi diye cümleler sarf ettik aritmetik sağlamlığı bol formüller doğrultusunda. Söz yerini bulsun da!
Söylemesek ölürdük.
İnanmadan söyledik, yine öldük.
Sayfa 19Kitabı okudu
"Şimdiye kadar bütün öğrendiklerim" dedi yazıcı, "'hayata dair, hiçbir şeyi anlamama yetmediler. Öyleyse onları unutmalıyım. Unutmalı ve yeniden başlamalıyım."
Sayfa 11Kitabı okudu
"Ben can sıkıntısından korkuyorum." Bu sözüyle Marie-Antoinette, dönemin ve bütün toplumunun parolasını söylemektedir. XVIII. yüzyıl, sonuna yaklaşmış, amacını yerine getirmiştir. Devlet kurulmuştur, Versailles yapılmış, teşrifat mükemmelleştirilmiştir, aslında sarayın artık yapacak işi kalmamıştır; mareşaller -savaşılmadığından artık yalnızca üniformalı birer korkuluk olmuş, piskoposlar -bu nesil Tanrı'ya inanmayı bıraktığından- mor cüppeli kibar beyefendiler haline gelmiş, kraliçe ise -yanında gerçek bir kral ve eğitilecek bir veliaht olmadığından şen şakrak bir hoppa olup çıkmıştır. Can sıkıntısı içinde ve hiçbir şey anlamadan durmaktadır hepsi de, dev dalgalarla akıp gelen çağın karşısında; bazen meraklı ellerini daldırıp pırıldayan birkaç çakıltaşı çıkarırlar; o azametli unsurla, parmaklarını hafifçe yalayıp damlalar sıçrattığı için, çocuklar gibi eğlene güle oynarlar. Fakat hiçbiri selin süratle, gittikçe hızlanarak yükseldiğini fark etmez, sonunda tehlikenin farkına vardıklarında ise kaçacak yer kalmamış, oyun çoktan kaybedilmiş, hayat harcanmış olur.
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
