Kabristanlar, fânî hayatlarını tüketen ana-baba, çoluk-çocuk, hısım-akraba, dost ve arkadaş adresleri ile doludur.
“Bu dünya hayatı, rüyâda define bulmaya benzer. Sabah kalkınca ne define kalır, ne de başka bir şey!.. Daldığı uykudan ölümle uyanmış bulunan insanoğlu da hakikat ile rüyayı birbirinden ayırır, ama nâfile!.. Elde bir şey kalmamıştır...”
Mevlânâ
“Nimet olarak size ulaşan ne varsa, Allah’tandır...” (en-Nahl,53)
“Size iyilik yapanlara karşı iyilik yapmak, fenâlık yapanlara da fenalık yapmak meziyet değildir. Asıl meziyet, size fenalık yapanlara karşı aynı şekilde mukabelede bulunmayıp iyilik yapabilmektir.” (Tirmîzî, Birr, 63)
Şunun-bunun ayıbını görüp söyleyenler, ayıbı olanlardan daha çok yoldan saparlar, sapıklığa düşerler.
Kendi ayıbını gören can, ne mutlu bir candır.
Kendi kusurlarını görmek, kendini ayıplamak, o ayıbın merhemi ve ilâcıdır. (Zira kişi noksanını bilmek gibi irfan olmaz.)
Bir mü’minde gördüğün kusur ve ayıp sende yok ise, emin olma, kendine güvenme! Olabilir ki, o ayıbı sen de işleyebilirsin; senden de o ayıp halka yayılır.
“Bir kimse din kardeşini bir günahı dolayısıyla ayıplarsa, ölmeden evvel mutlaka o günahı işler. Yani kardeşini bir ayıpla kınayan, o ayıp işi işlemeden ölmez!”
“Bu dünyanın dedikodusu, toz gibidir. Gönül aynasını örter. Sen aklını başına al da, bir zaman için susmayı huy edin.”
Mevlânâ