Padişah Anaları ve 600 Yıl Bizi Yöneten DevşirmelerAli Kemal Meram · Toplumsal Dönüşüm Yayınları · 2010168 okunma
İnsan doğabilmek mi, insan kalabilmek mi? Oysa insan sayılabilmek için insan doğabilmek yetmez ki. İnsan olabilmek merhameti, vefayı, adaleti içinde barındırabilmekle mümkün. Kime sorsan herkes adil, herkes merhametli, herkes vefalı, herkes insan. Ta ki gerçekten adaletini, vefasını, merhametini göstereceği bir olay vuku bulana kadar. Sonra?
Hiç gelmeyecek olanı beklemeye kim mahkûm etti bizi? Bir türlü eşleşemiyoruz, ideal olan teğet geçiyor. İdeal olan hep teğet geçtiği için ideal olarak kalıyor. Teğet geçenin ideal olup olmadığı ise muamma. İdeal, görünümden ibaret olmalı. Evlilik veya sevgili olmak, partnerlerin birbirleri için en ideal insanlar oldukları yalanına inanmak zorunda oldukları bir oyun...
İnsanlar aktı yanımdan bugün
Yanan, yakan, seven, belki de düşman kalpleriyle.
İnsanlar...
Hepsi birer muamma.
Hepsi tiz bir çığlık belki de sessizce
Hani olsa mümkün ruhları ayyuka kaçacak.
Dünya değil, hayır, hayır
İnsanoğlu seninle sorgum.
Biz bize ne yaptık?
Dünya, biz sana en çok neyi aşıladık?
Pencerem kirli, pencerem puslu, pencerem karanlık...
Vücudunu jiletle kesen insanlar daima muamma olmuştu Can için. Mazoşist değillerse niye böyle acı versinlerdi ki kendilerine? Şimdi anlayabildi, belki de hissettikleri duygular bedenlerine o kadar büyük geliyordu ki, kendi fiziksel gerçekliklerini hatırlamak için fiziksel acıya ihtiyaç duyuyorlardı.
Mesela herhangi bir gün müthiş bir iç sıkıntısı seni boğar. Hayat sana karanlık, manasız gelir. İnsan, biraz evvel senin zırvaladığın gibi felsefeler yapmaya başlar. Hatta yavaş yavaş onu da yapamaz ve canı ağzını açmayı bile istemez. Hiçbir insanın, hiçbir eğlencenin seni canlandıramayacağını sanırsın. Hava sıkıcı ve manasızdır. Ya fazla sıcak, ya fazla soğuk, ya fazla yağmurludur. Gelip geçenler suratına salak salak bakarlar ve on para etmez işlerin peşinde, bir tutam otun arkasından koşan keçiler gibi dilleri bir karış dışarı fırlayarak dolaşırlar. Aklını başına derleyip bu pis ruh haletini tahlil etmek istersin. İnsan ruhunun çözülmez düğümleri bir muamma gibi önüne serilir. Kitaplarda okuduğun depresyon kelimesine bir can simidi gibi sarılırsın...
"Geçmişim bozuk bir saatti artık. Zaman, onunla geçen mutlu anıların üstünde takılı muamma bir kavramdı. Yelkovan da oydu akrep de, dakika da oydu saniye de, gün de oydu gece de... Gelecek ise yoktu...
