Dönmek, mümkün mü artık dönmek
Onca yollardan sonra
Yeniden yollara düşmek
Neresi sıla bize, neresi gurbet
Al bizi koynuna ipek yolları
Üstümüzden geçiyor gökkuşağı
Sevdalı bulutlar uçan halılar
Uzak değil dünyanın kapıları
Neresi sıla bize, neresi gurbet
Yollar bize memleket
***
Gitmek, mümkün mü artık gitmek
Onca yollardan sonra
Yeniden yollara düşmek
Neresi sıla bize, neresi gurbet
Rakılı akşamlar, gün batımları
Çocuk gibi ağlar yaz sarhoşları
Olmamış yaşamlar, eksik yarınlar
Hatırlatır her şey eski aşkları
Neresi sıla bize, neresi gurbet
Yollar bize memleket
Murathan Mungan
youtube.com/watch?v=XZzbJuY...
Tomorrow
" Sıradan bir gün, sıradan bir ay
7/24 her an tekrar ediyor. Hayatım işsiz 20'lerin ve yarının getireceklerinden korkmanın arasında. Komik olan şu ki, çocukken her şeyin mümkün olduğunu sanıyorsun. Ne zaman ki bir günü atlatmanın zorluğunu olduğunu anlıyorsun.
...
Önümde uzun bir yol var ama neden yerimde sayıyorum? Hayal kırıklığımı
Yaşadığımız her ânın hafızamızda o ilk saniyelerdeki gibi canlı kaldığını düşünsenize. Ne fena, unutmak ne büyük nimet! Samet Doğan'ın aynı kitabında geçer: "Böyle zamanlarda her şeyi unutup gülmeye başlamak tuhaf, fakat olması gereken bu: Çiçek solar, güneş batar, yağmur ıslatır, süt ekşir, insan unutur." Unutalım sevgili okur.
 R Î
youtu.be/bn1xxyie2jA?fea...
Ağyâr o yazıp durdu fakat râzdan ârî
San'at mi sözün fazlası îcâzdan âri.
Üstâda günâh bir yudum içmez ne bilir mey
Fetvâları allâmenin! îkâzdan âri.
Dönmek mümkün mü artık, dönmek
Onca yollardan sonra
Yeniden yollara düşmek
Yol uzun...
youtu.be/jYIqF_T9Q6w?si=...
Yalvarış
Ya Rab bu hasrete can dayanmıyor;
Zaman kısa, ben yorgunum, yol uzun.
Her adımda bir engel var, salmıyor,
Zaman kısa, ben yorgunum, yol uzun.
Mümkün mü Unutmak
Ye tl’ın Ye tl’en (Ya kahraman ol ya öl!)
21 Mayıs 1864 Büyük Çerkes Soykırım’ın yıl dönümündeyiz. Vatansız kalmanın ne olduğunu en iyi biz bilir, bu yüzden yaşadığımız bu topraklara sonsuz bir sadakat ve amansız bir cesaretle bağlılık gösteririz.
Nartlar’ın nal sesleri eşliğinde edilmiş bir yemin; “Her ayın 15’inde ayın çehresinde izleriz birbirimizi, işte bu yüzden hiç kimse silemez izlerimizi.”
youtu.be/hCDtdSak418?si=...
Bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret falan değil.. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğu mu hissediyorum. Kafamda hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor. Fakat sonra birden bire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker uzun uzun anlatacak birini. Sokağa fırlıyorum. Bir tek çehre görsem de yanında yürüsem, hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum. Halbuki ara sıra karşılaştığım ahbapları görmemezliğe geliyorum. Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor. Bilmem beni anlıyor musunuz?