Nazım Hikmet
@nazimhikmet
Şair
Moskova
Selanik, 15 Ocak
106 okur puanı
Mart 2018 tarihinde katıldı
“957, 17 Ocak.
Saat elifi elifine dokuz..
Ayaz güneşli, yalansız,
ayaz toz pembe,
havayi mavi ayaz.
Nerdeyse donacak kırmızı bıyıklarım.
Kesme cam bir bardağa işlenmiş Pırağ şehri,
işlenmiş elmastıraşla.
Dokunsam ses verecek :
altın çizgili, berrak, beyaz.
Saat elifi elifine
“Mısırlı kardeşim,
biliyorum, biliyorum,
istiklâl otobüs değil ki
birini kaçırdın mı, öbürüne binesin...
İstiklâl sevgilimiz gibidir
aldattın mı bir kere
zor döner bir daha.
Mısırlı kardeşim,
kanalın sularına karıştı kanın.
İnsanın yurdu bir kat daha kendinin olur
toprağına, suyuna karıştıkça kanı.
Yaşamış sayılmaz zaten
yurdu için ölmesini bilmiyen millet...”
“Mısırlı kardeşim;
şarkılarımız kardeştir,
isimlerimiz kardeş,
yoksulluğumuz kardeştir,
yorgunluğumuz kardeş.
Şehirlerimde güzel, ulu, canlı ne varsa :
insan, cadde, çınar,
savaşında senin yanındalar.
Köylerimde Kelâm-ı Kadim okunuyor
senin dilinde,
senin zaferin için...”
Okur Takip Önerileri
“Bu zırhlıları, bu orduları tanırım,
benim de sularıma girdiler,
benim de toprağıma asker çıkardılar geceleyin.
Kanıma susamıştılar.
Çalmak istiyorlardı gözlerimin nurunu,
hünerini ellerimin.
Döktük denize onları
1922’ydi yıllardan...”
“Gelmiş dünyanın dört bir ucundan
ayrı diller konuşur, anlaşırız.
Yeşil dallarız dünya ağacından
gençlik denen bir millet var, ondanız.”
“Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.
Hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.”
Nazım Hikmet tekrar paylaştı.
“1 Mayıs,
yaşım yirmi,
Lenin sağ.
Bir tek Kızıl Meydan
150 milyon insan.
35 yıl geçti aradan,
yaşım yine yirmi,
Lenin yine sağ,
Kızıl Meydanlarda
1 milyar insan!”
“Şimdi ona bir isim bul,
öyle bir şey olsun ki
Alamanların elinden kurtulsun :
bir şehir
bir gemi
bir insan.
Hayır olmaz :
aç çocukları Alamanların yerine koyuyoruz.
Halbuki Alamanların öldürmesi
açlıklarından değil
her canlı şeye düşman olduklarından.
Hem sen ne dersen de,
— teşkilât, zor belâsı, korku —
(öldürmek korkudan daha mı kolay?)
onlar insanların her güzel şeyine
topyekûn kasdettiler
ve ben artık sevmiyorum
topyekûn Alaman milletini.”
“Badem gözlüm, beni unut.
Bu gemi bir kara tabut,
lumbarından giren ölür.
Üstümüzden geçti bulut.
Badem gözlüm beni unut.
Boynuma sarılma, gülüm,
benden sana geçer ölüm.
Badem gözlüm beni unut.
Bu gemi bir kara tabut.
Badem gözlüm beni unut.
Çürük yumurtadan çürük,
benden yapacağın çocuk.
Bu gemi bir kara tabut.
Bu deniz bir ölü deniz.
İnsanlar ey, nerdesiniz?
Nerdesiniz?”
“Şairi cennete koymuşlar
‘Ah, memleketim!’ ... demiş.”
“Köpeğimin adı Şeytan’dı,
(dı)’lık adıyla ilgili değil,
adına bir şey olmadı.
Adına benzemezdi de.
Şeytanlar zâlim olur,
zâlimler : yalancı, kurnaz,
ama zâlimler akıllı olmaz.
Köpeğim akıllıydı.
Biraz da ben öldürdüm köpeğimi,
bakmasını bilemedim.
Bakmasını bilemezsen
ağaç bile dikme.
Elinde kuruyan ağaç
derdolur adama.
Yüzmek suda öğrenilir, diyeceksin.
Doğru.
Boğulursan
bir sen boğulursun ama.”
“Ah bir ısınsa havalar...
Isınacak.
Uzadıkça uzadı mektubum.
Kendine iyi bak,
bana hemen cevap ver,
beni unutma.
Bana hemen cevap ver,
Akıllıdır Münevver,
nasıl olsa, ne yapıp eder,
falan filân diye kendini avutma.
Sensiz perişanım.
Beni unutma.
Kendine iyi bak.
Gözlerinden öperim canım.
Güzel geceler.
Kendine iyi bak.
Bana hemen cevap ver.
Dertlerimi aklında tutma,
unut,
beni unutma...”
“Bir de Fıransız yazarı öldü,
gazetede okudum.
Adını bile duymamışındır.
Çok ihtiyardı zaten,
üstelik de egoist,
sinik
cenabet herifin biri.
Her şeyle alay etmiş ömrü boyunca,
“Bir kara haber de verdi bu akşam radyo :
İren Jolio Küri ölmüş.
Daha gençti.
Yıllar var
bir kitap okudumdu
ölenin anası üzerine yazılmış.
Bir yerinde iki kız çocuğundan bahseder,