Tanrının ortanca çocukları
Kambur Dev'in hikâyesi yıllar yıllar önce derme çatma bir çadırda başlamıştı. Babası Reşit Ali henüz çok küçükken verilmişti Kalaycı Beki'nin yanına ne yapacaktı okuyup eli ekmek tutsundu.
Ustasının kızı güzeller güzeli Gülcihan'a vurulmuştu. Ne yapıp edip istedi ustasından on beş yaşındaki kızını.
Kalaycı Beki tamam demişti ancak son söz Gülcihan'ındı. Kararı verecek olan oydu. "Irçındı, inatçıydı" çingene güzeli. Reşit Ali gönlünü çelmişti çingene güzelinin. Evlendiler çoluk çocuğa karıştılar. Yine hamileydi Gülcihan. Bu defa öyle kolay olmadı.
Çok uğraştı tâki son nefesini verene kadar ıkındı durdu. Bebek gelmişti gelmesine ama Gülcihan göçmüştü bu dünyadan el kadar bebesini bırakıp. Aman Tanrım! O da neydi öyle? Kambur ve çirkin bir bebekti bu. Denir miydi böyle ama gerçek buydu. Bebeğin adını bile ablası Kiraz koymuş, ona analık etmişti.
Oysa Reşit Ali istemiyordu bu bebeği atsa atılmaz satsa satılmaz dertti başına. Derken bir talibi çıktı Kambur'un. Bir sirkte çalışmak için babasından istediler. Güle oynaya verdi evladını. Sonrası da başı gibi hep masal tadında. Öyle çok sevdim ki.
.
Su gibi aktı gitti. Kambur Dev'in hiķâyesi. Eleştirebileceğim tek yanı ise yazının süreğen olması ve paragraf aralarının çok sık olmasıydı.
Kitabın güzelliği ve dili öyle büyülüyor ki bunu bile önemsemiyorsunuz bir süre sonra.
Unutulmuş Zamanların Hikayesi 
Bayram Taşkın
