Ömer Nasûhî Bilmen(rahimehullâh)’in, kendi beyânı ile edebî cihette iddiâ gütmeksizin yazdığı yegâne romanı. Hakîkî ve menfâatsiz bir sevdânın tasvîri; Hasan Tahsin Bey ile Sabiha Hanım’ın hikâyesi..
Okurken zaman zaman gözlerimin dolup, boğazımın düğümlendiğini farkettiğim ve farklı bir müessiriyetinin olduğunu düşündüğüm tavsiye edilesi bir eser.
Kitabın arka kapağından:
''Bu roman balolarda, dans ve eğlence salonlarında büyük aşkını herkese açıklayarak gördüğü erkeklere karşı naz ve eda saçan yabancı kadınlara dair yazılmamıştır. Aksine, pırlanta elmaslardan daha değerli olan namusunu masumiyet örtüsü ile koruyan, Müslüman, tertemiz bir hanımın tertemiz sevdasını anlatmak ve gözlerinden çiğ taneleri boşanır gibi dökülen aşkının gözyaşlarını kimseye göstermeyerek bu içli derdini gizleyen bir aşıkzedenin hislerini ve hüzünlü hallerini tasvir etmek için yazılmıştır.''
