Nietzsche, "şimdi mantıklı düşünelim, şimdi de aynı şey olmuyor mu? Kendi hırslarımız uğruna öldürmüyor muyuz Tanrı'yı? Öldürmüyor mu yönetenler? ya da şimdi nereye gidiyoruz? Bütün güneşlerden uzağa mı? durmadan düşmüyor muyuz öne arkaya sağa sola her yere düşmüyor muyuz? Hala bir yüksek ve alçak kavramı var mı? Sonsuz bir hitlik içinde aylak aylak dolaşmıyor muyuz yüzümüzde boşluğun nefesini duyumsamıyor muyuz hava şimdi daha soğuk değil mi geceler gittikçe daha fazla karanlıklaşmıyor mu? Tanrı öldü! Tanrı öldü! Onu öldüren biziz!
Cennet?
"Burası cennet değil Chiang, öyle değil mi?"
Yaşlı martının ay ışığı vuran yüzünde bir gülümseme belirdi. "Hâlâ öğreniyorsun Martı Jonathan," dedi. "Buradan sonra neler olacak? Nereye gidiyoruz? Cennet diye bir yer yok mu?"
"Hayır Jonathan, böyle bir yer yok. Cennet bir yer, bir mekân değildir, bir zaman dilimi değildir. Cennet öğrenmektir, mükemmelliktir." Bir an sessiz kaldı. "Sen hızlı bir uçucusun, öyle değil mi?"
"Ben... ben hızı seviyorum," dedi şaşkınlıkla ama yaşlı martının da bunu fark etmesinden dolayı gururlanmıştı.
da "En iyi hıza ulaştığın an, cennete de ulaşmış olacaksın Jonathan. Ve bu saatte bin mil, bir milyon mil hızla ya ışık hızıyla uçmak anlamına gelmiyor. Çünkü rakamlar sınırları belirler; iyinin, mükemmelin sınırları yoktur. Mükemmel hıza ulaşmak oğlum, orada olmak demektir."
Sayfa 60Kitabı okudu
Ey benim penceremden bakan yol arkadaşım,
Benim pencerem dedimse de bunu kişisel olarak anlamadığını biliyorum. Bu kadar yolu beraber yürüdük. Yolculuğumuz nasip olursa elbette devam edecek. Artık birbirimizi az çok tanıdığımızı düşünüyorum. Kalp yollarımız aynı hakikatlere talip çünkü. Bu yolda beraber yürümek bizleri daha dirayetli yapıyor. Tek
Hayatımın örneği
Aziz okuyucu ! Varlığın anlamı üzerinde düşünmek üzere zihnini boşalt, kendini sıfırla. Yani bugüne kadar öğrendiğin her şeyi bir tarafa bırakıp başa dön. Bütün önyargılardan sıyrılmış olarak benim "hayatımın örneği" olarak adlandırdığım bu örneği en gelişmiş versiyonuna dinle.
Farz et ki sen uyurken birileri seninle ilgili bir plan yapıyor. Anestesi uzmanlarının ameliyat olacak hastalara koklattıkları cinsten bir maddeyi sana koklatıp seni bayıltıyorlar. Ardından seni alıp dışarıda hazır bekleyen ambulansa koyup havaalanına götürüyorlar. Sonra da uçağa bindiriliyorsun. Uçak havalanıyor ve saatlerce uçuyorsun.
Derken yavaş yavaş narkozun tesiri geçiyor ve sen ayılıp kendine geliyorsun. Gözlerini açtığında kendini büyük bir uçağın içinde bulutların üzerinde uçar halde bulunca şaşırmaz mısın? Hatta önce acaba rüya mı görüyorum diye tereddüt geçirsin değil mi?
Ama vaziyetin gerçek olduğunu anlayınca bu durumda önce ne yaparsın ve neleri düşünürsün?
Ben neredeyim? Bana neler oldu? Bu uçak kimin? Beni buraya kim getirdi? Uçakla nereye gidiyoruz ve benden ne istiyorlar?
Herhalde önce bu düşünceler geçer aklından ve bunların çözümünü ararsın.
Baksan ki uçak yolcu dolu ve herkes bir şeylerle meşgul, kimileri gazete okuyor, kimileri müzik dinliyor, kimileri aralarında sohbet ediyor, sen sorularına cevap bulmadan onlara katılır mısın? Katılsan ve onlarla konuşsan bile sorularına cevap bulmak için bunu yaparsın değil mi? Çünkü uçağa kimler tarafından bildirildiğini, nereye, neden götürüldüğünü öğrenmedikçe rahat edemeyeceğini bilirsin.
Sayfa 17Kitabı okuyor
Nereye gidiyoruz biz
Hangi yüksekliğe
İnsan için başlayan hangi masala?
Ya kendi masalımız,
İç içe geçmiş karmaşasıyla
Çocuklukta kalan rü
yamız?
Nereye gidiyoruz biz
Ülkemize mi?
Var mı sahiden?
Ali Fuat'ın anlatımı ise daha ayrıntılıdır:
Günde kaç defa "Padişahım çok yaşa!" diye bar bar bağırdığımız devrin padişahı Sultan II. Abdülhamit gözümüzden yavaş yavaş duşuyordu. Tıbbiye'deki genç ve aydın Hurriyet taraftarlarının sürgünlere gönderilip ocaklarına incir dikildiğini duydukça iyice isyan ediyorduk. Bir gün bizim de başımıza böyle bir şey gelebilirdi. Devlet idaresinin iyi işlemediğini, suistimallerin alıp yürüduğünü, memurların ve subayların maaşlarını alamadıklarını, buna karşılık Saray'a mensup sırmalı hafiyelerle, dalkavuklarına maaşlarından başka keseler dolusu altın verildiğini haber aldıkça, Sultan Hamit'e aslında pek de güçlü olmayan güvenimiz büsbütün sarsılıyordu. Ordunun kötü eller yönetiminde değer ve saygınlığını yitirdiğini görüyorduk [...] Fakat kimse ortaya çıkıp "Nereye gidiyoruz, memleketi nereye götürüyorsunuz?" diye soramıyordu, sormak yurekliliğini gösteremiyordu. Doğunun alışık olduğu uyuşuk bir kadercilikle susuyordu. Çünkü Padişah'tan ve onun hafiyelerinden korkuyorlardı [...] Memlekette hürriyet yoktu. Biz genç Harbiyeliler, Fransız İhtilali Beyannamesi'nde insan hak ve hürriyetlerine verilen önemi gizli de olsa okumuş ve öğrenmiştik. 34
Sayfa 41 - Turkuvaz Kitapçılık | 34: Ali Fuat Cebesoy, Sınıf Arkadaşım Atatürk: Okul ve Genç Subaylık Anıları, İstanbul, İnkılap, 1999, s. 44-45
