"İşte" dedi “İşte ne olduysa, tam burada oldu. Görüyor musun nasıl da bir kuş gibi kafesine sığmıyor. Gönlüm derviş baba, gönlüm acıyor, sızlıyor, savaşıyor. Anladım ki inanmak akılla değil, gönülle oluyor. Bu olanlar her ne ise gönlüm 'inan' diyor bana. İnan ki, kurtuluş inanmakla başlıyor. Kendimi yenmek için çırpınıyorum, bedenimi yenmek için, nefsimi yenmek için. Bir mucizenin karşısında aczinin farkına varmış bir gafilin halidir bu halim. Hissediyor musun nasıl çırpınıyor bu bedenin içinde kalbim? Gönlüm bedenimden utanıyor. Söylesene bana derviş baba; gönlüm ölmemiş değil mi, yaşıyor?”
Tövbe
"Ben kimim ki?" dedi Musa Barlas, “Hem kimden haber alacak, ne haberi alacak ve kime götüreceğim? Senin hayalini dahi edemeyeceğin günahlar işledim. Parmaklarımda kaç adamın kan lekesi var. Gözlerimde kaç günahın izi var. Kulaklarımda kaç ölünün son sesi var. Genzimde kaç günahın nefesi var. Ben kimim ki, bir haberi ulaştıracak elçi olayım?"
"Tövbe" dedi Sûfi Muhammed Danişmend, "Senin nasibine düşen tövbedir belki de evlat. Tövbe edersen ne elinde leke, ne gözünde iz, ne kulağında ses, ne gönlünde kara ne de vicdanında yara kalır. Tövbe ile en kara dediğin mekân dahi nura boğulur. Tövbe evlat, tövbe et, o vakit bütün sırrı anlayacaksın."
Okur Takip Önerileri
Hem böyle kutlu bir emaneti taşıyor olmanın gururu var gönlümde hem de halen bu emaneti sahibine teslim edememiş olmanın ıstırabı. Çok ağır bir yük bu, öyle ağır ki anlatmaya lisanım kâfi gelmiyor. Bilemiyorum, koynunda mühürlü bir name saklayan ya hut serinde bir sır ile yaşayan hisseder mi benim hissettiğimi? Aslında ben, hem âlemde eşi menendi olmayan bir zümrüd, hem en yüce hükümdarın mührü vurulmuş bir name ve hem de ilahi bir sır taşıyorum boynuma astığım şu meşin mahfazanın içinde.