Yiğithan yıldız
@neu_trons_tar1
Student
Electric and electronics engineering
10 Kasım 2003
Ocak 2024 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Çaba
Bitti mi her şey ?
Bitti mi şimdi ?
Hani aşk ölümsüzdü ?
Öldü mü , gömüldü mü ?
Sor bana
Nedenini son defa
Acıları ver bana
Gülüşünü saklama
Yak gel ardına bakma
Şimdi çok uzağım
Anılar tuzağım
Sensizlik bir çöl
Nefesin serabım
Belki bir gün çalınır kapım
Yeniden …
Aşk bitti
Düşlerimi süsledim seninle
Gülüşünü ruhuma kazıdım
Aşkını dinledim seninle
Beni seveceksin sandım
Çabaladım , yanıldım
Şimdi ellerim , dizlerim
Gözlerim , gülüşlerim
Sensiz kaldı
Sözlerim , sevişlerim
Öpüşlerim ve düşlerim
Anlamsız kaldı
Gitti hepsi
Bitti hepsi
Aşk bitti
Ben bittim
Senden sonra …
Bekle dedi gitti ben beklemedim o da gelmedi , ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi
Okur Takip Önerileri
Hayat çok komplike görünenen ama oldukça basit olan bir olgu . Yolda gördüğün evsize bile soracak olursan birbiri ardına sıralanmış bir dolu “iş”ler ya da “görev”ler silsilesine boğabilir seni . Dediğim gibi hayat çok basit ve temel bir olgu onu komplike kılan insanoğlunun kendini değerli kılmasının arkasında yatan ego . Doğarsın , büyürsün , ölürsün … Senden öncekiler gibi senin gibi ve senden sonrakiler gibi . Herkes zorluklarla karşılaşıyor ve yine herkesin pek çok “görev”i ya da “iş” i var . Bunu komplike kılmaya ne hacet . Zorlandığın anda “ bunun örneği bir sürü durum var “ de ve yoluna devam et . Hayatımızdaki zorlukları , “iş”leri ,“görev”leri ya da adını her ne koyuyorsan olağanlaştırmak hayatlarımızı daha yaşanılabilir ve konforlu kılacaktır .
“Papaz okulunda olduğu gibi her zaman aynı insanları görürsek onları yaşamımızın bir parçası saymaya başlarız . Yaşamımızın bir parçası saydıkça da onlar bizim yaşamımızı değiştirmeye kalkışırlar . Bizi görmek istedikleri gibi değilsek hoşnut olmazlar , canları sıkılır. Çünkü , efendim, herkes bizim nasıl yaşamamız gerektiğini elifi elifine bildiğine inanır . “
Sayfa 34Kitabı okuyor
Önceden , rüzgar yememiş bir tomurcukken , sevgiyle sulanırsam eğer göğe ulaşacak en kudretli ağaç olacağıma inanırdım . Bundan dolayı sevdim ; bazen bir fotoğrafı, bazen bir şarkıyı bazen de bir insanı . Ve ilk rüzgarımı verdiğim sevgiye tam anlamıyla zıt bir sevgisizlikle cevap alınca yedim . Bedenim , ruhum en çok da inancım sarsılmıştı . Nasıl olurdu bu ! Büyümem için sevgiyle sulanmaya ihtiyaç duyarken tam tersi bir kuraklıkla yüzleşmiştim . İşte o an inancımı ve hislerimi kaybetmiştim . Ya gerçekten sevgi yoktu ya da ben bu sevgiyi hak etmiyordum . Bunları yaşarken hayatın başka bir gerçeği daha yüzüme tokat gibi çarptı . Büyüyordum . Evet , belki en kudretli ağaç değildim ama büyüyordum . Sevgisiz de ağaç olurmuş bir tomurcuk , rüzgarla savrulsa bile …
Yıllar içinde öğrendim ki insan sadece bencil bir varlık ve bunu gizlemek için duygudan maskeler kullanıyor . Ben merkeziyetçi yapısına zarar mı geldi , bürünüyor öfke maskesinin altına ya da ben merkeziyetçi yapısını okşayacak bir eylem mi oldu , gurur maskesini takıyor hemen. Çünkü o da biliyor eğer şapka düşerse kel görünür her şey gün gibi ortaya çıkar . Aslında bunun altında kendini kabul edememek var . Her ne olursa olsun sevabıyla ya da günahıyla insan kabul etmeli kendini . Bencil miyim ? Bencilim ama bencilim . İyiyim , kötüyüm ama benim sonuçta . İnsanoğluyuz ve iyimizle , kötümüzle , savaşımızla veya barışımızla bir bütün olduğumuz gün aslında kendimize erişmiş olacağız ve işte o zaman gerçekten “ben”cil olmuş olacağız . Kendinizi sevin ve “ben”cil olun