Geçen gün Kadıköy'deydim.
Modadan, Kadıköy'e sokak aralarında aheste aheste yürüdüm. Kadınlar her yerde aynı dedirten manzalarla karşılaştım. Kadınlar balkonlarından kilimlerini silkeliyorlardı. Yuuh anasını dedim. Ne kadar gelişimci semtte de yaşasanızda şu bencil hareketleriniz bırakmanızı bakışıyla yoluma devam ettim.
Nereden dinlenir, nerede çayımı yudumlarım hiç bir planım yoktu.
Bir kaç gün önce bir arkadaşlar yoğurtçu parkını sohbet arasından yad edip güzel hayaller kurmuştuk.
Bir de bakarım ki yoğurtçu parkının önüne gelmişim. Bu bir işaret olmalı deyip parkta oturma kararıyla bahçeye girdim.
Bahçenin bir köşesine gittim. Her zamanki gibi insanlardan az uzak durma isteğiyle onlara sırtım döndük vaziyette sandalyeme kuruldum.
Önce çay içmek için bakındım. Kimselerin gelip gittiği yok. Meğer self servis miş. Çayımı alıp, yanımdaki kitabın sayfalarının içinde kaybolmak adına eyleme geçtim. Kitabın sayfalarından bağımsız kalmışım, zihnimde ki fikirlere kendimi tebessüm ederken yakaladım.
Neydi o fikir... Kitabını yoğurtçu parkına bırakmam. Kaya yoğurtlu mezeleri ve garson olmayı seviyordu. Kaya için daha şahane bir yer düşünemezdim. Bir de Kaya'nın canı hiç sıkılmayacak onu rafta küçük prensin yanına bıraktım
