Çelik gövdeleriyle demir kanatlı kuşlar gökyüzünden ölüm taşıyorlardı, hanelerin üzerine... Doğuya, batıya ve kuzeye, güneye... Yalnızlıklar düşüyordu acılarla dağlanan göğüslere... Her metrekareye bir ölüm düşüyordu. Ve göğe doğru yükselen beton yığınların yıkılan enkazlarının içinden sessiz feryatlar semaya doğru yükseliyordu... Ki,öğrenmiştik "İnsan insana şifadır."