Hızlı okunabilen dili basit ve pratikleri bol bir kitap. İnce olmasına rağmen yine de tekrarlar fazlaydı. Ama sıkılmadan bitirebiliyorsunuz.
Aaron, öfkenin sadece öfke olmadığını altında yatan diğer duygulara hislere bakmamız gerektiğini önemle söylüyor. Ve durup bu beni neden öfkelendirdi diye sorduğumuzda dahi yatışmaya baslayabiliyoruz. "Acı veren anıları ortaya çıkarma süreci soğan soymaya benzer; bu bizi ağlatabilir ama bizi iyileştiren şeye bu şekilde ulaşırız." şeklinde de özetliyor.
Öfkenin de verdiğimiz tepkilerin de bir tercih olduğunu anlıyorum. Öfkelendigimizde verdiğimiz tepkiler tamamen bizim tercihimiz.
Kitabın başında kendimize odaklanıp çözümler ararken sonlarına doğru öfkeli birine nasıl yardımcı olacağımıza dair ipuçları var.
Öfkeli birine mantığa hitap etmek yerine duygularına hitap etmek , suçlayıcı bir ifade kullanmak yerine ben dilini tercih etmek gibi..
