Oğluma

Derler ki geçmiş zamanlarda Gence şehrinde Ziyad adlı bir han yaşarmış. Onun çok güzel bir tabiatı varmış, hiç kimseyi incitmezmiş. Kimsenin hakkını kimsede bırakmazmış. Kısacası halkını adaletle yönetirmiş.
Anlatıldığına göre Ziyad Han’ı tanıyanlar, onun davranışlarına bakarlar dünyada ondan daha mutlu bir kişi yok sanırlarmış. Ancak adı sanı, varlığı devleti varmış ama, Ziyad Han da dertten gamdan yoksun değilmiş. Allah ona evlat vermemişmiş. Evlatsızlık Ziyad Han’ı çokça üzüyormuş.
Ziyad Han’ın Kara Keşiş adlı bir hazinedarı varmış. O da Ziyad Han gibi evlat yüzüne hasretmiş. Dertleri bir olduğu için Ziyad Han ile Kara Keşiş’in sohbeti birbirine uygun düşermiş. Sıkça görüşüp bu konuda dertleşirlermiş. Dert aynı olunca laf da ister istemez aynı yere gelirmiş.
Bir gün Ziyad Han konağında oturup gene efkârlanmaktaymış. Kara bahtından, evlatsızlığından yakınıyormuş. O sırada Kara Keşiş içeri girmiş. Hanın perişan halini görünce şöyle demiş:
– Gene gam deryasına dalmışsınız sultanım. Nedir bu hal?
Ziyad Han yanıt vermiş:
– Elimden ne gelir, keşiş! Sonsuzluk düşüncesi beni verem edecek. Efkârlanmayayım da ne yapayım?
Kara Keşiş demiş:
– Benim de çocuğum yoktur. Ama ben bunu dert etmiyorum. Her şeyi gören Tanrı’nın dergâhında ne günah iş tutmuşuz ki bize çocuk vermiyor. Günahımızı affettirmek için sevap işlemeliyiz.
Ziyad Han:
– Daha ne sevap işleyeceğiz? demiş. Elimizden geleni yaptık. Adak dersen adadık, niyaz dersen eyledik; yoksulların, açların karnını dersen doyurduk. Daha ne yapacağız?
Kara Keşiş dedi:
– Han sağ olsun, aklıma bir şey geldi, onu desem acaba bana darılmaz mısın?
Ziyad Han:
– De bakalım!
Keşiş dedi:
– Gel seninle bir ahit yapalım.
Ziyad Han meraklanarak sordu:
– Nasıl bir ahit?
Keşiş dedi:
– Han sağ olsun, gel şöyle bir ahit yapalım. Eğer benim kızım, senin oğlun olursa ben kızımı senin oğluna vereyim, yok, senin kızın, benim oğlum olursa, sen kızını benim oğluma ver.
Ziyad Han razı oldu. Ahdüpeymandan sonra her biri çekilip kendi odasına gitti.
Dokuz ay, dokuz gün, dokuz saat, dokuz dakika, dokuz saniye geçtikten sonra Ziyad Han’ın bir oğlu oldu, Kara Keşiş’in de bir kızı dünyaya geldi. Ziyad Han ayanı eşrafı toplayıp sevincini gösterdi, oğlanın adını Mahmut, kızın adını Meryem koydular. Çocukları dadılara emanet ettiler. Hani nasıl derler, öykü dili yürük olur. Çocuklar büyüyüp sekiz yaşına erdiler. Ziyad Han oğluna hoca tuttu. Kara Keşiş de kızını kendi okutmaya başladı.
Aylar geçti, yıllar geçti, Mahmut ile Meryem on beş yaşına erdiler; ama bu on beş yıl içinde ne kız oğlanı gördü, ne de oğlan kızı. Mahmut günü lalası Sofu ile geçiriyordu. Bir gün Mahmut lalası Sofu’ya dedi:
– Sofu, git babamdan izin al, ben ava gitmek istiyorum.
Sofu gidip Mahmut’un arzusunu Ziyad Han’a söyledi. Ziyad Han izin verdi. Mahmut ata bindi, şahinini de koluna kondurup şehirden çıktı. Bir süre gittikten sonra Mahmut’un şahini kolunun üstünden havalandı, bir güzel kuşu önüne katıp bir ağaçlığın arasına daldı.
Mahmut dedi:
– Sofu, sen atımı tut, ben şahinin ardınca gideyim, bakayım nereye kondu.
Sofu atların yanında kaldı. Mahmut kuşun ardına düştü. Mahmut şahinini aramakta olsun, şimdi gelelim Keşiş kızı Meryem’e.
Meryem bahçeye gezmek için çıkmıştı. Servi ağacının yanına vardığında gördü ki bir şahin güzel bir kuşu önüne katmış kovalıyor. Kuş korkuyla sığınacak yer ararken geldi Meryem’in kucağına kondu. Meryem hemen kuşu yakaladı. O sırada şahin de yetişti, kuşu Meryem’in elinden kapmak istedi, Meryem onu da yakaladı.
Öte yandan Mahmut ağaçların arasında yürüyerek gelip bu bahçeye ulaştı. Baktı ki bahçe ne bahçe? Gül bülbülü, bülbül gülü çağırıyor. Ağaçlar çiçeklenmiş, çiçekler baş kaldırmış. Mahmut biraz ilerleyince bir de ne görsün, servi ağacının altında güzel bir kız nazlı nazlı duruyor. Kaşlar keman, gözler kara, burun hint fındığı, sine Semerkant kâğıdı. Mahmut baktı ki şahin de bu kızın elindedir. İlerlemek isteyince Meryem geri dönüp onu gördü. Keman kaşlarını çatarak öfkeyle söylendi:
– Oğlan, sen kimsin? İzinsiz bu bahçeye niye girdin?
Mahmut aldı sazını, bakalım şahini kızdan nasıl istedi.

" Baba sen hiç kendi kendine konuşmadın mı, ben oğluma babamın bana davrandığı gibi davranmayacağım diye? Tabak kırdım diye dövmüştün beni, ulan insan oğlunu《canından bir parçayı》bu yüzden döver mi? Ben seni hep affettim ama unutmadım baba! Yaptıklarını unutmadım, unutmayacağım. O tabak nasıl eski halini alamıyorsa ben de alamıyorum baba! "

"Yaa" dedi Vernon enişte.heybetli sesi geri gelmişti.Doğruldu." Demek oğluma zırpot bir büyü yaptın, kafasının içinde sesler duysun diye ve -ve kedere mahkum olsun diye?!

"Kaç kere söyleyeceğim?" dedi Haryy sinirlenmeye başalyıp sesini yükselterek."Ben yapmadım!iki ruh emici yaptı"

"Uzun yaşamaya değil, iyi yaşamaya çalışmalıyız: çünkü uzun yaşamak yazgıya bağlıdır, iyi yaşamaksa ruha. Yaşam doluysa, uzundur; ruh kendisi için iyi olanı sağlamayı ve kendi kendine egemen olmayı başardığı zaman yaşam dolu olur." (Seneca)