Kozmos'un keşfi, kendi kendimizi keşif yolculuğudur...
❝
"Biz hem gökyüzünün, hem yeryüzünün çocuklarıyız. Bu gezegen üzerindeki varlığımız süresince tehlikeli bir evrimsel yük sırtlamış bulunuyoruz. Bu yük torbasının içinde saldırıya ve töreye yatkınlık, liderlere baş eğme ve yabancılara düşmanca davranış gibi kalıtsal eğilimler yer alıyor. Fakat aynı zamanda başkalarına karşı şefkat, çocuklarımıza karşı sevgi, tarihten bir şeyler öğrenme ve giderek zeka ve yeteneklerimize bir şeyler katma eğilimlerine de sahibiz; bunlar da hayatta kalmamıza ve refahımızı sürdürmeye yarayan etkenler. .. Yapımızdaki bu eğilimlerin hangileri üstün gelecek bilmiyoruz...
❞
Panik atak genetik mi?
Bu kişilerin aile öyküsüne bakıldığında, çoğunlukla kalıtımsal olarak bunu üzerlerinde taşıdıklarını görüyoruz. Ancak bu, kalıtımla ilgili bir hastalığın geçişi değil, ruhsal özelliğin geçişi durumu. Bunun temelinde bu kişilerin aşırı kaygılı, mükemmeliyetçi, hassas, duyarlı, kaygılı olması yatıyor ve bu duygu durumları genlerle geçiyor. Özellikle kişinin aşırı kaygısı, kesinlikle genlerle geçiyor. O kaygıyı yaratan ister dışsal nedenler olsun, ister içsel nedenler olsun birtakım kimyasal maddeler çıkarıyor ortaya. Panik atak sırasında artık biliniyor ki, beyin kimyasındaki maddelerden adrenalin, noradrenalin yükselirken serotonin düzeyi düşüyor. Bunlarla ilgili mesajlar kalıtımla geliyor. O kişilerin DNA'larında bu maddeler denetimsiz, düzensiz olarak ortaya çıkıyor. Bu kişilerin iki yönlü şanssızlığı var. Birincisi bu duruma ilişkin kimyasal yatkınlıklarının olması, ikincisi kalıtımla gelen mükemmeliyetçi yaklaşım tarzlarının olması. Bunlara ek olarak öğrenme modellerinin de etkisi büyük oluyor. Çünkü çocukların öğrenmeleri çoğunlukla model alarak öğrenme biçiminde oluyor. Çocuk, içinde yaşadığı çevre de özellikle çocukluk ve ilk gençlik çağında bu tür bir modelle karşılaşırsa ister istemez böyle davranmayı öğreniyor. Hazır modelleri, davranış kalıplarını alıyor, benimsiyor, içselleştiriyor, mal ediyor ve o durumla karşılaşınca bu modeli kullanıyor. Sonuçta, bu model kaygılı ise onu kullanıyor.
Sayfa 16 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları | 1. Baskı - 2007
Diğer bir yandan, insan beyni bildiğimiz en yetenekli öğrenme makinesidir. Bu yüzden içinde büyüdüğümüz kültür ve bize öğretilen davranış biçimleri beyinlerimizi şekillendirmede ve yeniden şekillendirmede büyük bir rol oynarlar.
Tavşanlar aslında o kadar da fena hayvanlar değilmiş (:
İlgimi çeken çoğu alanı, mesleğini yapabilecek kadar öğrenmeye çalışıyorum.
Bazen birinden sıkılıp diğerine koşuyorum, bazen diğerinden öbürüne. Sonrasında "Çok şeyi az çok öğreneceğine bir şeyi tam öğren." sözü geliyor aklıma. O zaman diyorum ki "Öğrenmek istediğim çok şey var, birinin derinine inince boğulma hissi veriyorsa -en
Günümüze...
"Biliyorum," dedim, "ama siyasi liderlerimiz ya yozlaşmış ya da cahillerdi."
Carol başını iki yana sallayarak, "Her ulus kendi liderlerini hak eder, lâyık olduğu kişiler tarafından yönetilir" dedi "Sen başkalarının suçlayarak kendi sorumluluğundan kaçma ya çalışıyorsun. Lütfen Jon, benim burada seni veya mikro toplumunu yargıladığımı düşünme. Mikro insanı, mikro insan gibi davrandığı için suçluyor veya kınıyor değilim. Bu onun elinden gelen tek davranış biçimiydi, çünkü sadece böyle davranmayı öğrenmişti. Ama ben senin bu daha geniş perspektifi görmene yardımcı olmalıyım."
"Ama" diye karşı çıktım, "insanların diğer insanlara karşı bencilce, acımasızca, hatta şiddet içeren davranışlarını nasıl olur da kınamazsın? Özellikle, bu davranışlar neredeyse tüm gezegenimizi yok edecek kadar bencil ve öngörüsüz hale gelmişse?"
"Bu, insanın kendi eylemlerinin sonuçlarını öğrenebilme sinin tek yoluydu" diye yanıtladı Carol. "Öğrenme sürecinde hatalar olmazsa olmaz; onlar gereklidir. Ayrıca, bu sadece kısa vadeli mikro bakış açısından korkunç görünür. Makro bakış açısından her şey mükemmeldir. Her şeyin bir amacı vardır ve her şey mutlu sona ulaşır, çünkü her şey mükemmel Makro farkındalığa doğru tekâmül etmektedir."
Sayfa 66Kitabı okuyor
İnsan davranış kalıplarını ileri doğru dönüştüren gerçek bir dürtü olan öğrenme kapasitesinden başka hiçbir şey insanı içgüdülerinin temel planından bu kadar uzaklaştıramaz. Varoluşumuzun değişen koşullarından ve uygarlığın getirdiği yeni uyum ihtiyacından en çok o sorumludur. Aynı zamanda, insanın içgüdüsel temeline yabancılaşmasından doğan çeşitli psişik rahatsızlıkların ve zorlukların, yani köklerinden kopmasının ve kendisi hakkındaki bilinçli bilgisi ile özdeşleşmesinin ve bilinçdışını zedeleme pahasına bilinçle bu kadar ilgilenmesinin kaynağı da odur. Sonuç olarak, modern insan ancak kendisinin bilincinde olabildiği ölçüde tanıyabilmektedir kendisini. Bu da büyük ölçüde çevresel koşullara, bilgi edinme dürtüsüne ve özgün içgüdüsel eğilimlerini bir ölçüde değiştirerek kontrol altına almasına bağlı olan bir yetenektir. Dolayısıyla insanın bilinci çevresindeki dünyayı gözlemlemeye ve araştırmaya yönelir ve ruhsal ve teknik kaynaklarını bu dünyanın özelliklerine uyarlamaya çalışır. Bu iş o denli zorlayıcı ve yerine getirildiğinde o denli karlı bir iştir ki, insan bu süreç içinde kendini unutur. İçgüdüsel doğası ile ilişkisini kaybeder ve gerçek benliğinin yerine kendi hakkındaki fikrini koyar. Ve hiç farkına varmadan bilinçli faaliyetinin ürünlerinin gerçeğin yerine geçtiği, tamamen kavramsal bir dünyanın içine kayar. İçgüdüsel doğasından kopması insanı kaçınılmaz olarak bilinç ile bilinçdışı, ruh ile doğa, bilgi ile inanç arasında çelişkiye sokar. Bu bölünme insanın bilincinin artık içgüdüsel yönünü görmezden gelemediği veya bastıramadığı noktada patolojik hale dönüşür.
Hayata olumlu bakmanın, bizim ülkemizde, "Polyannacılık"tan öte bir karşılığının olmadığının farkındayım. Sanki boş bir inançtan bahsediyor gibi, safça bulurlar insanlar bu duruşu. Sürekli eleştirmenin, beğenmemenin bir tür öğrenme yöntemi olarak kullanıldığının da farkındayım. Olumsuz cümleler kurmak gerçekçi olmaktır çünkü bazıları için. Lakin bildiğim bir şey var ki, düşünce, his ve davranış birbiriyle çok ilgili. Kötü düşünen, kendini kötü hissediyor, kendini kötü hisseden, yeni bir adım atmak için cesaret bulamıyor kendinde. Cesareti olmayan da aynı kısır döngünün içinde dönüp duruyor.
Sayfa 21Kitabı okuyor
VAR MI SİZİN DE BÖYLE CİNNETLERİNİZ?
“Deliler ile benim aramdaki tek fark, onların bunu kabullenmemesidir. Oysa ben biliyorum deli olduğumu.” diyor, sürrealist ressam Salvador Dali. Dünyanın büyük çoğunluğu onun deli olduğuna, geri kalanıysa dahi olduğuna inanıyor. Hem deli olmak, dahi olmaya engel mi? Ya da tam tersi; dehalar da bir gün
