Gerçekten bir günün bir asra bedel olduğunu hissettiren ve bu bir günde ya da bir asırda yaşananları geçmişimizden destanlarla geleceğimizden uzay ve uzaylı dediğimiz canlılarla bezeli bir kitap. Hayatı kimi zaman bir tilkinin gözlerinden ya da bir devenin vahşiliğinden, bir arkadaşın bağlılığından, bir eşin fedakarlığından, bir çocuğun bekleyişinden hissettiriyor. Kitapta en yakın dostuna son görevini yapan Boranlı Yedigey'in romanda da anlatılan bilincini, benliğini ve geçmişini kaybetmiş olan mankurt kavramına karşıt olarak oluşmuş kişiliği; ailesine, değerlerine, vatanına, dostuna, çocuklara ve hayvanlara olan davranışlarına yansınımasında görebiliyoruz. Romanın destanlarla ve bilim kurguyla, aşkla ve insana değer vermeyle, doğayla ve insana ait çoğu iyi kavramla donatılmasının dışında da karakterlerin başlarına ne gelirse gelsin kaderlerine karşı isyan etmeyip, umutsuzluğa düşmeyip, çalışmaktan ve çabalamaktan uzaklaşmak yerine aksine her şeyi nasibimiz buymuş deyip kabullenip ellerindeki imkanları bütün güçleriyle, azimleri ve inançlarıyla çok daha iyi hale getirmeleri beni çok etkiledi.
Hiçliklerke dolu sarı özerk bozkırında hiçliğin içinden uzun uğraşlar ve çalışmalar doğrultusunda yağmurun, karın yağmasında, bir çocuğun gülüşünde mutluluğu bulmaları insana bütün uğraşlarının bu mutlulukta olduğunu hissettiriyor...
Masal hissi yaratan roman; doğa, iyilik ve en çok da vefa dolu bir yolculuğa çıkarıyor. Bu çıktığımız yolculukta mankurt ve vefa kavramını kendi yaşantımız üzerine sorguladığımız bir okuma olması dileğiyle...
