- Alo Sıdıka, ruh ikizim, alo duyuyomusun beni, Kenar ben ... Alo? Istersen sessiz kalabilirsin tabii Sıdıka. Ama rica ediyorum beni dinle, bak ben artık çok degiştim. Bambaşka bir Kenar oldum, kendimin bende bıraktıgı izleri sildim attım. Adeta yeniden dogdum, sıfır bi insanım.
Akşam yemeği o kadar iyi gitmedi. Daha fazla tereyağı istemek le kızdırdım onları. Masaya konan tereyağı insanın dişinin kovuğuna bile gitmezdi, sütçülükle geçinen bir bölgede yetişmiş bir kıza yetmezdi bu tabii. Bu konuda ev sahibine takılınam hanımefendilere yakışmayacak bir davranış olarak nitelendirildi ve bu davranışım yüzünden, sevdiğim kişilerin ort asında bir ilgi merkezi olma konumun dan, dışlanan biri olma konumuna indirgenir gibi oldum. Aile öfkeesi nin o bildik soluğunu duymaya başlamıştım.
Sayfa 42 - Metis Yayıncılık 1995Kitabı okudu
Toplumsal ilişki kurma yeteneğim, başkalarına duyduğum güven ve ilgi; bunlar çok köreldi.
Tabii, bunların bir zamanlar olduğunu varsayarsak. Ben hep yalnız bir insan oldum. Her zaman da yalnız olacağım. Bu yazgıyı kabul ediyorum.
Sayfa 203Kitabı okudu
İnsanoğlunun ıstırabı kadar tabii ne vardı! Şuurla var olmayı, gerçekten var olmayı ödüyordu. Fakat insanoğlu bununla kalmıyor, bu büyük, değişmez zaruretin yanında kendi de yeni baştan talihler icat ediyordu. Yaşıyorum diye başka ölümler yaratıyordu. Hakikatte bunlar hep o varlık vehminin çocuklarıydı. Çünkü hakiki ölüm ıstırap değildi, kurtuluştu; hepsini hepsini bırakıyorum, sonsuzluğa karışıyorum. Aklın bittiği yerde parlayan büyük incinin kendisi oldum; ondan bir zerre değil, kendisi. Aklın serhaddinde hiçbir aydınlığın gölgelenmediği yerde kendi içinden aydınlık, pırıl pırıl tutuşan büyük su nergisiyim. Fakat hayır, o bunu diyeceği yerde, "Madem ki düşünüyorum. O halde varım, madem ki duyuyorum, o halde varım, madem ki harp ediyorum, o halde varım, madem ki ıstırap çekiyorum, o halde varım! Sefilim varım, budalayım varım! Varım, varım!-
Sayfa 74 - Dergah YayınlarıKitabı okudu
Toplumsal ilişki kurma yeteneğim,
başkalarına duyduğum güven ve ilgi; bunlar çoktan köreldi. Tabii, bunların bir zamanlar var olduğunu varsayarsak. Ben hep yalnız bir insan oldum. Her zaman da yalnız olacağım. Bu yazgıyı kabul ediyorum...
Sayfa 168Kitabı okuyor
Yıllar önce, okuduğum kitaplardaki, seyrettiğim filmlerdeki yalnız insanlara özenirdim hep . Yalnızlara . Konuşacak kimsesi olmayanlara . Sonra hayat beni buralara getirdi . Tabii ayaklarımın azımsanamayacak yardımıyla. Ve artık o roman karakterlerinden biri oldum . O kitaplardaki yalnızlığı çok gösterişli bulurdum. Aynı zamanda da korkutucu. Kendime " Bu kadar yalnız kalınabilir mi ?" diye sorardım. "Sosyal hayvan insan dayanabilir mı kimsesizliğe ?" Ama artık biliyorum yalnızlığın korkulacak bir yanı olmadığını...
Sayfa 148 - Doğan KitapKitabı okudu
