bize yapılanları gördüm, hepsini
bin ejder kuvvetinde kötüydüler
bir kuşak yok edilirse belki, çok yılın
öcünü alacaklardı; kimbilir haklıydılar
hepsini gördüm; dağılan beyinler
ucuz bir klişe kadar hakikiydi
dağılan hayatlar tevazu ile romansız
aşklar hep yarına ertelenmiş ve gizli
sırtlanlar ısrarlı sır taciriydi
annem de korkuyordu
Zulüm Cenderesi
Kendimi tanımayı unuttum !
Tanımaya çalışırken yaşamayı yaşarken savaşmayı da.
Bak işte yaralarımız aynı …
Acılarımız aynı,
Ölülerimiz de öyle,
Ya sevinçlerimiz ?
Sahi be en son ne vakit oldu gülüşmeyeli ?
En son ne zaman birlikte yedik bir sofrada, bir akşam yemeği, korkusuz, kuşkusuz…
Kaç asır, kaç yıkım, kaç sürgün gördü ömrümüz ?
Hangi
Kendimi tanımayı unuttum !
Tanımaya çalışırken yaşamayı yaşarken savaşmayı da.
Bak işte yaralarımız aynı …
Acılarımız aynı,
Ölülerimiz de öyle,
Ya sevinçlerimiz ?
Sahi be en son ne vakit oldu gülüşmeyeli ?
En son ne zaman birlikte yedik bir sofrada, bir akşam yemeği, korkusuz, kuşkusuz…
Kaç asır, kaç yıkım, kaç sürgün gördü ömrümüz ?
Hangi
masdar-mazhar ; fiil-münfail
Mülk Allah’ındır. Sebepler sadece birer perdedirler. Hakikat bu iken, bazı insanlar misafir olarak geldikleri bu dünyada, kendilerine ihsan edilen maddî ve manevî cihazları ve haricî nimetleri birer İlâhî ihsan olarak bilmek yerine, nefislerine ve tabiata isnat ederek gaflete, dalâlete ve küfre düşerler.
Üstat hazretleri iki tağut ile yani “ene
Varlık ,hiçlik , ölüm
Benim Ölümüm [Ma mort]
Ölüm, “duvar”ın öte yanındakilerden olduğu için hiçbir şekilde insani olmayan şey gibi görünürken, sonra bir anda bambaşka bir bakış açısından düşünülmeye, insan yaşamının bir olayı gibi ele alınmaya başlandı. Bu değişiklik çok açık bir biçimde anlaşılır: ölüm bir terimdir ve her terim (ister sonuç, ister başlangıç terimi