O hâlde umutsuzluk evrenseldir.
İnsan sonsuzluk ile sonlunun, geçici ile kalıcının , özgürlük ile zorunluluğun bir sentezidir.
Gerçek, hem kendini hem de gerçek olmayanı gösterir.
Acı çeken insanın kendisine yardım edilmesinden başka bir şey istememesi çok doğaldır, yeter ki biri bunu yapabilsin.
Ama hiçbir şeyi gizlemeyi bilmeyenler yalnızca saf doğallardır.
Umutsuzluk çare değil hastalıktır.
Ama susmak da pek o kadar masum değildir! Susan insan aslında kendi kendisiyle baş başa olmak zorundadır ve gerçek onu cezalandırarak, sözlerinin son uçlarını üstüne yıkarak onun imdadına yetişmemektedir.
Ölüm en büyük tehlike olduğu sürece, yaşamdan bir şeyler beklenir.
Sakin ve kaygılardan kurtulmuş olmak, umutsuz olunduğu anlamına gelebilir, hatta bu sakinlik, bu güven umutsuzluk olabilir; ve aynı şekilde umutsuzluk aşıldığı zaman elde edilen huzuru gösterebilir.
Kendi yok oluşuna inanmak, olanaksızdır.
Kaderci kişiler ben'lerini kaybeden umutsuzlardır; çünkü onlar için yalnızca zorunluluk vardır.
Kaybolunduğu zaman en fazla eksik olan şey, her zaman en az kuşku duyulan şeydir; çünkü onu düşünmek, kendini yeniden bulmaktır.
Tek bir tehlikenin sonsuz korkusu bizde tüm diğer tehlikelerin yok olmasını sağlar.
Umutsuzluk uyumsuzluğun değil, kendine yönelen ilişkinin bir sonucudur.
Tanrı'dan sonra hiçbir şey ben kadar sonsuz degildir