durmadan düşünüyorum ne kadar çok öldük yaşamak için
Nasıl bir yalnızlık, unutulmuş bir ışık diliyle
çırpınırken biz üstümüze geliyor büyük gemisi geleceğin
hiç bir şey yapılamaz ayrılıklardan.
bir şiir çıkardım güzelliğinin kapalı yapraklarından
Buldum Galata’dan gizli geçen bir postacının
heybesinde taşıdığı ayrılık şiirinde seni
Ne olur satırların arasından kurtar kentimi
Öylesine ölesiye sevdim ki seni, ben gidince,
“Aşktan öldü bu çocuk ta!” diyecektir, hiç şaşmaz
Bir şiir ülkesi olan yüzünü sevgilim
Sözcüklerin ordusuyla kuşatıp fethettim
Benimle dile geldi senin eşsiz güzelliklerin
Seninle bundan böyle şiir sultanı benim.
Savrulurken yaşadığımız günler
Bu soruyu mutlaka soracaksın
Ne kaldı ne kaldı bizden geriye?
Şiirimiz sarılıyor usanmaksızın
Birbirine ve biz sarılamıyoruz