Ruhu aşkın, güzelliğin ve sevincin gizemli evi olarak gören ninemin ondan her zaman özenle, çekinerek söz ettiğini hatırlıyorum. İyi bir insanın ölümünden sonra, beyaz meleklerin onun ruhunu mavi gökyüzüne, ninemin iyi yürekli Tanrısına götürdüğüne inanırdım. Tanrı onu sevecenlikle karşılardı:
-- Canım benim! Tertemizim! Çok mu acı çektin? Çok mu ezildin?
Bu gönül alıcı sözlerden sonra da ruha, altı beyaz İsrafil kanadı verirdi.
Sayfa 241