Bence insanın en belirgin vasfı acizliği. Çaresizliği... Ki bu yüzden erenler, insanın hakikate varabilmesi için bu âcizliği ile yüzleşmesi gerektiğini vurgularlar. Hatta Bâyezid-i Bistâmî hazretlerinin konuyla ilgili bir kıssası var. Bir defasında şeyhin kalbine şöyle bir ilham gelir: "Ey Bâyezid! Hazinelerim, başkaları tarafından yapılan ibadetlerle ve güzel hizmetlerle doludur. Sen bize öyle bir şeyle gel ki, o bizde olmasın." Bâyezid-i Bistâmî hazretleri şaşırıp, "Yâ Rabbi! Hazinende bulunmayan şey nedir?" dediğinde kalbine şu cevabî ilham gelir: "Acizlik, zavallılık, çaresizlik, zillet ve ihtiyaç." İnsanın kuvvetsizliği kuvveti haline gelebiliyor.
Kimisine göre oğullar daima öyle ya da böyle babalarının kılık değiştirmiş bir türevine dönüşürlerdi ve babalarından apayrı insanlar olduklarını düşünmeleri tamamen bir yanılsamaydı.
Geçmişle, geçmişin kişileri ve olayları ile uğraştıkça kafama takılan hep şu oldu: Geçmişten söz ederken farkında olalım olmayalım, duygusallık gelip bir yerde kalemimize takılıyor. Geçmiş nedir? Biraz da çocukluğumuzdur. Ne hikmetse hepimizin en mutlu olduğumuzu sandığımız dönemdir. Anamız sağdır, babamız sağdır. Ekmek elden, su gölden yaşamaktayızdır. Dünyayı yeni keşfetmekteyizdir. Kendimizi evrenin ekseni sanmaktayızdır. İçimiz pembe umutlarla doludur. Hayat önümüzde hiç yazılmamış bomboş papye kuşe bir sayfa gibidir. Aşkı yeni keşfederiz. Karşı cinsi yeni keşfederiz. Dünya nimetlerinin bir bir farkına varmaya başlarız. Aslında tatlı bir serüvendir bu. Ve de yeni. Şimdiki zaman öyle mi ya?
Tükenmiş birliktelikler:
.
"Sizde olmayan ama sizi tamamlayan yönleri nedeniyle seçtiğiniz eşiniz şimdi gözünüze eksik gelir. Benzerlikleriniz nedeniyle koştuğunuz kişi ise rutin, sıkıcı ve kendinizin tekrarı gibi hissettirir bir süre sonra. Ya da bu ilişkiye ortak bir amaç nedeniyle girmişsinizdir ve bu yakınlaştırıcı etmen artık son bulmuştur. Veya bir zamanlar yanlış giden bir şeylere yine yanlışlıkla sevgi demişsinizdir. Çok değerli bulduğunuz kişiye tekrardan değer biçmeye yeltenmişsinizdir. Dolayısıyla yorgun- sunuzdur. Kırgınsınızdır. Öfkelisinizdir. Hayal kırıklığı yaşıyor, anlaşılmadığınızı düşünüyorsunuzdur. Çaresizsinizdir. Evlilik dediğinizden de sevgililikte olduğu gibi öyle kolay kolay gidilmiyordur. Gitseniz karşılaşacaklarınız daha da yorucu geliyordur. Kazanç haneniz boşalıyor, kayıp haneniz doluyordur. Bir süre sonra öfke şiddete dönüşür, şiddet de kayıtsızlığa. Ve sonra kayıtsızlıkla şiddet iç içe olur. Sonra da durmaya dönüşür. Öylece amaçsızca, etkisizce, plansızca durmaya... Neyden vazgeçtiğinizi bilmeden vazgeçmeye... Biz buna "evlilikte tükenmişlik" diyoruz."
Sayfa 214Kitabı okudu
İKTİSAT-KÖYCÜLÜK / MEMLEKETÇİLİK-SOSYAL ADALET
Atsız Türk düşünce hayatına 15 Mayıs 1931 tarihinde çıkmaya başlayan Atsız Mecmua ile girer. Bu dergide çıkan Boz Kurt imzalı ilk yazılarında Anadolu'ya, "memleket"e, köye ve köylüye ağırlık verdiği görülür. "Bir kuş bakışı" başlıklı ilk yazıda bulunan şu cümleler dikkat
''Bazen akşam rüzgarı estiğinde nefes alabildiğimi hissettiğim için ne kadar şanslı olduğumu düşünürüm; cehennemde rüzgar olmadığını söylerler, o halde burası olmamalı, ne şanslıyım derim. Öyle ki günün yirmi dört saati içinde, sadece o ana sahip olarak yaşayabileceğimi hissederim. İnsanlar olarak epey karmaşık yaratılmış olsak da bazı yönlerden son derece basitiz. Yalnızca nefes almanın güzelliğini hissedebildiğim ufak bir zamana, günde bir saatliğine ya da on dakikalığına da olsa, hayatta olduğum için bunu hissedebiliyorum diye düşünebileceğim bir zamana sahip olsam yeter.''
Sayfa 153Kitabı okudu
"Ölene dek
barışın, dostluğun, şıkır şıkır sevginin
türküsünü durmadan, durmadan söyleyeceğiz,
söyleyeceğiz Hanna,
yaşamaya, güzelliğe, var olduğumuza, dünyamıza minnet duyacağız.
İnsanoğlu yeryüzünde çiçekler gibi açacak,
bu kötü günler geçecek Hanna,
yüreğim öyle söyledi,
üç kere ses verdi, üç bin kere bağırdı,
bu kötü günler geçecek...”
Yaşar KEMAL Anısına Saygıyla
(Hanna'ya Şiirler)