Özgürlük

"Bazen asıl özgürlük, tutsaklığın olduğu yerde yaşardı."

Terör, korku, yalnızlık ve vahşet şartlarında yazan, sözlerini söyleyen, bütün özgürlükçü istek ve düşüncelerini, küfür ve nefretlerini açıklayan siyasi bir yazar, sembollerin, kıssaların ve sanatkârlıkların perdesi altında, çalışma masasının gerisine oturarak yine de caddeye çıkıp yüzyüze açıkça diktatörlüğe sövebileceği ve apaçık bir şekilde şöyle feryat edebileceği günün arzusu içerisindedir :

“Ey özgürlük! Seni seviyorum. Sana muhtacım. Sana aşığım. Sensiz yaşam zordur. Sensiz bende yokum. Varım, ama ben yokum. Yani o var olan ben değilim. Ben, sensiz boş, anlamsız, şaşkın, avare, ümitsiz, kalpsiz, ışıksız, tatsız, beklentisiz, intizarız, beyhude yani bir hiç olacağım. Ey özgürlük! Senin sevgi, dostluk ve şefkatinle beslenmişim.

Ey özgürlük! Senin yüksek ve özgür endamın, benim mabedimin güzellik minaresidir. Ey özgürlük! Senin masum ve renkli güvercinlerin benim sırdaş ve aşina dostlarımdır. Barış güvercinidir onlar. O güvercinler, benim tüm ümit ve iyi haber mesajlarımın ve bütün müjdelerimin habercisidirler. Ey özgürlük! Keşke seninle yaşasaydım. Seninle can verseydim. Keşke sende görseydim. Sende nefes alıp verseydim. Sende uyusaydım. Sende uyansaydım, yazsaydım, söyleseydim. Sende hissetseydim ve seninle olsaydım!

Ey özgürlük! Ben zulümden bıkkınım, esaretten bıkkınım. Zincirden bıkmışım, zindandan bıkmışım. Hükümetten bıkmışım. Zorunluluktan nefret ediyorum. Seni tutsak yapmak ve bağlamak isteyen her şey ve herkesten bıkkınım, nefret ediyorum.

Hayatım senin içindir. Gençliğim senin içindir. Varlığım senin içindir.

Ey özgürlük! Kutlu özgürlük!
Seni tahta oturtmak istiyorum.
Ya sen beni yanına çağır,
Ya ben seni yanıma çağırayım!

Ey özgürlük! Kanadı kırık güzel kuşum! Keşke seni vahşet bekçilerinden gece, karanlık ve soğuk meydana getirenlerden, duvarları, sınırları, kaleleri, zindanları yapanlardan kurtarabilseydim. Keşke kafesini kırıp seni sabahın temiz bulutsuz ve tozsuz havasında uçurabilseydim. Fakat... Benim de ellerimi kırmışlar, dilimi kesmişler. Ayaklarıma zincir vurmuşlar ve gözlerimi bağlamışlar…

"Bahara seyreldi karlar
Artık kahrımız gül
İflâh olmaz özgürlük
Ol aşkı gömdük dirildik"

Bir insanı değerlendirmek için nelere sahip olmadığına degil, sahip olduklarıyla neler yaptığına bak.

Öğrenilmiş cehalet ,* doğru bilinen yanlışların nesillere aktarılmasıyla oluşur. Tehlikelidir çünkü gerçek doğruların öğrenilmesini engeller.

Özgürlük, yalnız kalabilmeye denir.
Yalnız yaşayamıyorsan, doğuştan kölesin demektir..