İrili ufaklı pişmanlıklarımdan yaptığım kafesimi kırmaya çalışırken buldum kendimi...
Ne kadar da zor...Hiçbir şeyi baştan savma yapmadığım gibi bunda da iyiymiş işçiliğim...Hakkımı vermem gerek...
Şimdi düşündükçe, gidişinde kendimi avuttuğum tüm kötü anılara rağmen, güzellikleri gizlediğimi gördüm en derinlere...İyilikler de varmış sana dair, bize dair... Nasıl gittiysen artık, üstüne basa basa ezmişim gömercesine...
Her yer güneş ışığında karanlık sanki...Aşksızlıktan kıvranıyoruz aşkı yaşarken bile...Kimse zıplamıyor, ama herkes çıkmayı diliyor bu yüksekliği boyumuzu aşmış huzursuz kuyulardan...