Herkesin, dilinde olmasa da yüreğine oturmuş bir vazgeçişi var şu aralar.. Kimi gidenden, kimi kalandan, kimi yanındakinden vazgeçmiş kendi bile bilmeden...Yoruyor hayat bizi ve kaçışlarda buluyoruz istemeden de olsa kendimizi..
İrili ufaklı pişmanlıklarımdan yaptığım kafesimi kırmaya çalışırken buldum kendimi...
Ne kadar da zor...Hiçbir şeyi baştan savma yapmadığım gibi bunda da iyiymiş işçiliğim...Hakkımı vermem gerek...
Her yer güneş ışığında karanlık sanki...Aşksızlıktan kıvranıyoruz aşkı yaşarken bile...Kimse zıplamıyor, ama herkes çıkmayı diliyor bu yüksekliği boyumuzu aşmış huzursuz kuyulardan...