200 syf.
·
Puan vermedi
iki insan ayrılırken şefkatli konuşan taraf, aşık olmayan tarafmış. Ne kadar doğru geliyordu şimdi. Az daha şefkat gösterdi bana, az daha sevdi okşadı elimi, sonra doğruldu. "Gideyim ben." dedi. "Ama sakın üzülmek yok ha! Anlaştık mı?" "Anlaştık." dedim. O gitti her şeyimi alıp. Ben, kalan hiç'le kaldım.
Okur Takip Önerileri
Ney çalgı değildir; çalınmaz. isterse söyler, kimse ondan ses çıkaramaz.
"Tam diyecektim, devam etti:
"De ki; üflenir derler, yalan. Üflenmez, nefes verilir ...
"Gene diyecektim, gene "De ki..." deyip devam etti:
"Sazlığını özler durur o. Geride kalan kardeşlerini özler. Hasret çeker. Derdini döker canı isterse ... Dinlemeyi bilirsen, ağlar, inler, yanar. Boynu hep büküktür; ancak boynu büküklere güvenir, bir onlara açar içini.
İlk "Canım" demek istediğinde ar etmiş dedem, "Hanım" dese "malım" demiş gibi olur diye korkmuş, "Vesile" dese çok resmi, soğuk. Ama kendinden tarafa bakmasını istiyormuş, onu görmesini, onun içini, yüreğini, sevdasını fark etmesini istiyormuş; anlatacak, dökülecek, gerekirse ağlayacakmış. "Baksana" dese olmaz, "Bak hele ... " demiş, devamını getirebilecekmiş gibi. Bakele dönüp bakmış. Dedem bütün söyleyeceklerini unutmuş, öylece kalmış...
zaman, kumar masasında karşımızda oturan öteki kumarbazdır ve bütün kartlar onun elindedir, bizler ancak yaşam karşılığında o masadan bir şeyler kazanırız, kendi yaşamımız karşılığında.
... aslında körlük biraz da bu, hiçbir umudun kalmadığı bir dünyada yaşamak.
"Onun gururunu ben de kolaylıkla hoş görebilirdim. Benim gururuma dokunmamış olsaydı."
