İstediğinin aşk olduğunu zannetmekte vazgeçsen,kalbini dinlesen ama gerçekten dinlesen,her şey değişir. Belki aşk da gelir kendiliğinden;beklemeden,kovalamadan.
Aşk,aslında şansının şey değil,anlamayacaksın daha beş fırın ekmek yemen lazım ama niyetin yok ki. Bedenden bedene,açıdan acıya geçiyor yine de görmüyorsun
Kendim gibi karmakarışık ve yorgun buluyorum şehrimin sokaklarını.
Bedenimizde,ruhumuzda taşımıyor muyuz yaşadıklarımızın izlerini ya da yaşayamadıklarımızın boşluklarını?
“Mış gibi yaşıyorsun,mış gibi...” Mutluymuş gibi,güçlüymüş gibi.
Hep mi siyah, hiç mavi yok mu sende?
Keşke öyle kalkabilseydik. Birbirimizi bu kadar iyi tanımadan,başka başka yüzlerimizin olduğunu bilmeden...
İnsanın sevmediği ne varsa kaçtıkça çekiyor kendine.
Dilim duymadığım cümlelerin sabırsızlığında lal olmuş.
Hüzün çiçekleri gibi bakıyorsun