Bir anneye neden anne olduğunu, anneliğin gerektirdiği olgunluğa ve sorumluluk duygusuna sahip olup olmadığını sormak ve bunun için ondan geçerli nedenler istemek kimsenin aklına bile gelmezken, çocuksuz insanlardan sürekli bunun gerekçelerini açıklamaları beklenmektedir.
Sayfa 19Kitabı okuyor
“Sonu belirsiz işler her zaman sonu belli işlerden daha zor olmuştur.”
Sayfa 337 - Martı YayınlarıKitabı okuyor
Bu ne biçim Postacı
Üç defa çalıyor kapıyı
Bu ne biçim kel
Hem merhemi var
Hem sürmüyor başına
Bu ne biçim biçimler
İstediğiniz kadar çoğaltılabilir
Memleket çok müsait buna
Örneğin yeni bir komşu taşındı karşıya
Bir baktım Fahriye Abla!
Kırk yıllık bir rötar yapmış
Erzincan Treni
Ben gelmişim şu yaşıma
O ise şiirdeki yaşından gün almamış daha
Benimki ne biçim hayat
Uymuyor ne gördüklerime
ne duyduklarıma
ne okuduklarıma
Ben ne biçim benim
Ne kendime benziyorum
Ne başkalarına
Sayfa 45 - metisKitabı okudu
Oynadığı her filmin kostümüyle dolaşıyordu. Bekçi, Postacı, Mübaşir… Setten çıktığı kostümü asla çıkarmıyor, her yere öyle gidiyordu… Çalışmadığı günlerde kostümler temizleniyor, yine çıkarmamacasına giyiliyordu… Eve gelince varsa ceket, kravat çıkıyor, pantolon gömlek üstünde kalıyordu… Halbuki film çekimi olmadığı zaman eve girer girmez üstünü değiştirirdi. Bu kıyafet işi hep böyle devam etti. Biz de alışmıştık. Anormal bir durum olduğunun o da farkındaydı. Eve gelince oynar, dans eder, şirinlikler yapardı… Belki de kostüm meselesini örtbas etmek istiyordu. Hani çocuklar yaramazlık yaptığında, kızmamamız için dikkatimizi başka yöne çevirmek isterler ya… İşte öyle…
Sayfa 116 - Doğan KitapKitabı okudu
Sahi sevdin mi?
O an başımda kasketim, ayağımda yamalı pantolonum, üstüme bir kaç beden büyük gelen ceketim ve çapraz takılmış postacı çantamla sokaklarda koşup “ Seviyooor !.. Seviyooor !.. Beni seviyooor!..” diye bağırmak istedim.
Bir saat sonra ise postacı erkek kardeşime gönderilmiş bir mektubu teslim etti bana, zarfın üstünde ölen subayın el yazısını tanıdım: Ölü ölüye yazıyordu.
Sayfa 65Kitabı okudu
Boşuna...
Boşuna çalıyorsun
Postacı,
Boşuna çalıyorsun kapımı.
Artık benim değildir,
Üstünde ismim adresim yazılı mektuplar.
Git başkalarını sevindir,
Git başkalarını mahzun et,
Bana hükmün geçmez artık.
Bir aşkım varsa bugün
Bahçemdeki çiçeklerdir,
İnsanlara değil,
Boşuna çalıyorsun kapımı,
Postacı,
Boşuna çalıyorsun.
Sayfa 131Kitabı okudu
“Mutluluk zirveye ulaştığında daha fazla mutluluk hissedilmesi mümkün değildir. Aynı şey acı, umutsuzluk, aşağılanma, iğrenme, ve korku için de geçerlidir. Kota dolduğunda dünya ne kadar uğraşırsa uğraşsın üzerine daha fazlasını ekleyemeyiz.”
Sayfa 205 - Martı YayınlarıKitabı okuyor
Öyle midir?
Hafıza, insana sadece istediklerini hatırlatacak kadar yoz bir mekanizmadır; bir şey unutulmak isteniyorsa, zaman alsa da sonunda unutulur.”
Sayfa 172 - Martı YayınlarıKitabı okuyor
II Postacı
''Juddy gibi işte.Onu kimseyle görmüyoruz , hangi ırktan olduğu belli değil , hakkında hiçbir şey bilmiyoruz.Post-seksüel , post - ırksal , post - kimliksel , post - tarihsel.''Gülümsemişti ona,şaka yollu söylediğini belli etmek için herhalde. ''Postluğun üstadı Postacı Jude. ''
Sayfa 115 - Doğan Kitap YayıneviKitabı okuyor
Hayat çok zor, çünkü zihninizi her an herhangi bir şey ele geçirebilir ama sizi çevreleyen yaşam böyle bir şey hiç yokmuş, hiç olmuyormuş gibi davranıyor. Sınav saatleri değişmiyor, vapurlar yine kendi çizelgelerine göre kalkıyor, postacı zili çaldı diye kapıyı açmanızı bekliyor.
“Şarkı dinliyorum, şimdi olmaz.” diyemiyorsunuz. Bunu derseniz anlamayacaklar çünkü, biliyorsunuz. Şarkıları şarkı, fincanları fincan sanıyorlar.”
“Ama bu hayatta herkesin mazur görülmeye ihtiyacı vardı.”
Sayfa 96 - Martı YayınlarıKitabı okuyor
“Rengârenk kitaplarını rafa diziyor, karşılarına geçip yaşlı bir bahçıvan gibi teker teker seyrediyor, incecik kansız parmaklarıyla onlara dokunurken kırılgan şeylermiş gibi davranıyordu.”
Sayfa 44 - Martı YayınlarıKitabı okuyor
“Mutluluk çocukluğunda öğrenip artık unuttuğu bir yabancı dil gibiydi.”
Sayfa 30 - Martı yayınlarıKitabı okuyor
Tragedyalar III
Birdenbire yapayalnızsanız her yerde
Ve bundan korkuyorsanız
En küçük şeylerden bile. Örneğin birine saati sorsanız
Karşıdan karşıya geçseniz bir caddede
Sesinizi alçaltıp dikkatle bakaraktan çevrenize
Biriyle bir şeyler konuşsanız
Ve her gün kitaplar, dergiler alsanız. Postacı her gün mektup getirse
Sözgelimi bir resmi dairede
Fazlaca oyalansanız
Şöyle bir iki otobüs kaçırsanız üst üste, neden olmasın
Kaldı ki, hiçbir şey yapmasanız bile
Tuhaftır
Sanki herkes kuşkuyla bakacaktır yüzünüze.
Sayfa 33Kitabı okudu
