Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında
Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu
Her seher yüreğimde açan karanfillerin
Her akşam ellerimde sararıp solduğunu
Nereden bileceksin
Dil hânesini yık koma taş üstüne bir taş
Sen yap anı iller ana vîrâne disünler
(Gönül evini yık! Taş üstünda taşını koma!
Sen yap onu, eller ona virane desinler!)
Bilemezsin içimde bir denizdir yaşamak
Sen denizin en uzak noktasında şen şakrak
Ben kırgın dalgalarla avunurum derinde
Gemilere yosunlu mendiller bağlayarak
"Ne fırtınalar koptu, benim hayat dallarımda,
Hiç birinde vazgeçmedim umutlarımdan,
İçimde kıyametler kopsa da,
Ben baharıyım yarınlarımın,
Çiçek açarım her kışın ardından!"