Ruhum, duygusal varlığım, fiziksel varoluşla ilgisi olmayan o iç karmaşaya ne ad veriyorsanız, çoktan tükenmişti, ölüp yitmişti ve geride yalnızca bel kemiğine sımsıkı yapışmış, tüm sinirlerimi ezen kızgın bir maşayı andıran o feci, dayanılmaz ıstırap yoğunluğu kalmıştı.
Kendimi hatalı bir ürün gibi hissediyorum, sanki banttan tümüyle bozuk çıkmışım, annem babam garanti süresi bitmeden beni tamir edilmem için geri götürmemişler.
İçimi çeke çeke fena halde ağlamaya başlıyorum, konuşabildiğim zamanlarda böyle yaşamak istemediğimi söylüyorum.
Depresyonun çaresiz bir hastalık olduğunu anlamaya başlıyorum, mutlu olabilme çabası hiç bitmeyen bir savaş ve belki ben yaşadığım sürece savaşmak zorunda kalacağım.
Yavaş yavaş ve sonra birdenbire.
Biri aklımı nasıl yitirdiğimi sorduğu
zaman ben de ancak bunu söyleyebilirim.
Bazen alnımda bir DİKKAT KIRILABİLİR işareti yapışık
olarak ortalıkta dolaşmak istiyorum.
Bazen insanlara, kuralsız bir dünyada, yasaları olmayan bir hayat yaşasam da, bunun ertesi sabah üzülmeyeceğim anlamına gelmediğini anlatmanın bir yolu olsun istiyorum.
Bazen, insanların canları istediği zaman gelip gidebileceğini, gerçek zorunlulukların artık olmadığını söyleyen bu dünyanın suıratına fırlatıp atabileceğim tek anlamlı protestonun bu olduğunu düşündüğüm için depresyona gömülmek zorunda kaldığıma inanıyorum.
Duygusal ve siyasal ilişkilerde aldatma ve ihanet tabii ki yeni bir
şey değil ama bir zamanlar birini incitmek kötü ve acımasız
sayılırdı. Şimdi işlerin normal seyri, büyümenin bir parçası oldu.
Artık hiçbir şey şaşırtıcı değil.
Prozac Toplumu ( Elizabeth Wurtzel )
"Dün 20 yaşındaydım, bugün 44 yaşındayım, yarın ölü olacağım."
Sayfa 232
Prozac Toplumu ( Elizabeth Wurtzel )
"Hemingway'in The Sun Also Rises / Güneş de Doğar'ında klasikleşmiş bir an vardır. Biri Mike Campbell'a nasıl iflas ettiğini sorar ve Mike sadece şöyle karşılık verebilir: 'Aşamalı olarak ve sonra, aniden.' Aklımı nasıl kaçırdığımı sorduklarında benim de söyleyebildiğim tek şey bu"
Sayfa 228
Prozac Toplumu ( Elizabeth Wurtzel )
"Ölümün uzunluğunu düşündüğümde hayatın kısalığı her şeyi anlamsız kılıyor."
Sayfa 227