Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz.
başardıklarım kadar başaramadıklarım da var. bile bile yenik düştüklerim, ısrarla sürdürmeye çalıştıklarım. onlara karşı koymayı daha öğrenememiş bir kız çocuğuyum ben. ve daha kim bilir ne haldeyim.
ellerimin, yüreğimin buzuna aldırmadan yazıyorum.
düşüncelerim donsun diye.
insanların katran karası kalplerine,
hırslarına,
yarışlarına,
gözlerinde oda oda sakladıkları kinlerine aldırmıyorum.
yazıyorum.
yazdıkça azalacak.
herkes birbirinin yoluna diken döşemekle uğraşadursun,
korkunç gülümsemelerin arasında uzatıla her elin ardından burkulan kalpler adına yazalım,
azalsın.