"Nasıl anlatayım. Herkes güzel yollarda, ben adım bile atamamışım gibi. Herkes sevilmiş, benim başım hâlâ okşanmayı bekliyor gibi. Saatlerce beklenmesi gereken meydanda herkes oturacak bir tabure bulmuş bir ben ayakta kalmışım gibi.."
Hani böyle bir dermansızlık, bir boşvermişlik, sadece yatıp hiç uyanmamayı istemek var ya.. yani kendini gelişim yönünde herşeye kapatmak, aslında her umut vadeden düşünceye ve olaya kapatmak da diyebiliriz buna.. sanırım ne eksik ne fazla sadece buyum bu aralar.