Daldığım yerde ol, ben seni görmesem de
Uzanıp siliver yanaklarımı
Utanmayışım görmediğimdendir gözlerini
Nereye gitsem yoksun, yine yok
Nereye sürsem bilemedim artık yorgun ayaklarımı
Gök maviydi bir zamanlar, bahar yeşildi
Temmuz gecelerinde ruhumuz şendi
Dalgalar bir başka vururdu kıyılara
Kıyılar ay ışığının öpüşüyle mutluydu
Zerrende bil gözüm kalmadı dünya
Yaşamak sadece sende mümkünse de
Bana nefes aldıran bilseler oydu
Şimdi eskiden diyorlar, daha dünde kalmışa
Ölmüş diyorlar ne garip yanına varmışa
Gelecekteki bir an şimdiki zaman olur olmaz bütün büyüsünü yitirir; ne var ki ruhumuz yeterince genişse ve perspektifleri iyi ayarlanmışsa onu arkamızda bıraktığımızda, hafızaya doğru yol alırken yine eski büyüsünü kazanır. Aynı şekilde sabırsız umutlarımızla yorgun kısraklarımızı tırısa kaldırarak ulaştığımız şiirsel köy de sokaklarının bayağılığı, sıkış sıkış, ufka karışan evlerinin uyumsuzluğu ve içine nüfuz edermiş gibi görünen mavi sisin dağılmasıyla muğlak vaatlerini hiç mi hiç yerine getiremediği gizli harmonilerini tepeyi aştığımızda tekrar duyurmaya başlar.
Sayfa 141
Ruhumuz yorgun...
Olmayacak hayaller kurmaktan,gelmeyecekleri beklemekten en kötüsü de ömrü bir hiç uğruna tüketmekten yorgun💦
Gönlü yorgun, gözü nemli olana…
Özlediklerimize, salınarak girecekleri bahçeler yaptık, özledik, özledikçe dua ettik.
Sevmek hissetmekti iki gözüm, sessizliğin üstesinden gelemediğimizde dile döktük, yazdık, türkü söyledik. Ağlamanın kıyısında dururdu gülüşün, söylemek isterdim de susardım. Susardın. Duyardım söylediklerini.
Yaşamak bazen dar yollardan, korkulu ormanlardan, uçurum kenarlarından geçmek olurdu. Başımız döner, ruhumuz yaralanır, insanlığımız örselenirdi. Yürürdük. Yol terbiye eder, yol öğretirdi.
Ağlardın, bir gonca gülü yıkardı gözyaşların. Ağlardın ve kalbine çekilirdin.
Hasret duyduklarımız vardı. Her kavuşma yeni bir hasretin habercisiydi.
Hikmet, sınandığımızı unutmamak; hikmet, daha iyi insanlar olabileceğimize inanmaktı. Sabırsızlığımıza, kırgınlıklarımıza, hüznümüze mağlup olurduk.
Oysa "Hiçbir faninin ‘her zaman’ demeye hakkı olmadığı gibi ‘hiç bir zaman’ demeye de hakkı yoktu."
Özlemle, hüzünlü bir mutlulukla taşırdık kalbimizi, kalbimizdeki bahçenin sahibini.
Hazine sayar, kimselere bırakamazdık hasretimizi.
Bir kuş yuvası olurdu kalbin kalbime.
Çok söylesem de aynı söyleyeceğim, çok söylemek de doğru değil.
Bilesin, bütün sıfatlarım mahcuptur kalbinin önünde.