Günler sonra aradı adam, sanki yıllardır sesini duymuyormuş gibi heyecanlıydı kadın. İki kez öksürdü, yutkundu ve cevapladı.
Aynanın karşında konuşuyordu kadın, gözbebeklerinde adamın sureti belirdi.
Bir kez daha yutkundu.
-Efendim ?
-Nasılsın ?
-İyiyim.
İyiyim diyebildi, günlerdir içmekten rengi değişmişti oysa ses tonunun. Gözlerinin altında
Özelden ''Nasılsın?'' deyip ardından ''kaç yaşındasın?'' diye soran arkadaşlara ithafen: :)
"Biraz yorgunum, kavgalari birikiyor insanin!
Her uzvundan ayri ayri tasiyor acisi zamanla!
Yasimdan yorgun, yasimdan telasliyim bugunlerde!
Kac yasindayim sahi saymadim, bilmiyorum!
Belki kirklarimdayim belki otuzlarimda!
Belki de doksan sene yuvarlandim bu dunyanin sirtinda!
Hic bilmiyorum! Hayat taviz vermedigi hizi ve kavgasiyla akip gidiyor!
Baharin rahiyasindan akip cosan ciceklerle hatirliyorum lise yillarimizi!
Kimimize kis, kimimize bahar olup caniyla degen babalarimizi!
Bu memlekette insanlar belki de en cok baba sancisiyla inliyor, en cok baba deyince aklimiza gelir cocuklugumuz!
Mazinin araladigi perdeden siziyor eski gunler!
Onlarla kavgali onlarla sevdali oldugumuz!
En cok baba yoklugunun husraniyla kiziyormus zaman ayriligin yarasini!"
— Adil Erdem Beyazıt