İnsan, kendi kusurlarıyla "saklambaç" oynayan, Başkalarının kusurlarıyla "yakalambaç" oynayandır..
Mâsum bir hâli vardı, hem biraz da utangaç..
Edep şalının altında, sanki oynuyordu saklambaç..
İnsanın zaman zaman yaraları ile tuhaf bir ilişkisi oluyor: Bitsin istiyoruz, kabuk bağlıyor mesela fakat kaşımaya devam ediyoruz. Bilerek. Ne tuhaf. Afşar Timuçin, "İyileşen yaraya ikide bir dokunmanın ne anlamı var?" diye bu yüzden sitem eder. Bu eziyeti ne kendimize ne bir başkasına yapmalı sevgili okur. Yaralar yaşandığıyla kalmalı.
Zamanın vicdansızlığı ne bela şey. Alıp götürüveriyor her şeyi. Güzel ya da çirkin. Unutulmaz ya da geçici. Fark etmiyor hiç. Serhan Ergin, "Gelmedin. Kayboldun, yok oldun. Bulamadım seni. Yıllar geçti. Fotoğrafın bile yoktu bende, zamanla yüzün silinmeye başladı belleğimde." der ve ekler: "Zaman geçtiği her şeyi un ufak ediyor,
" Haydi seninle saklambaç oynayalım. Yüreğime saklanırsan eğer, seni bulmak zor olmaz. Ancak kendi kabuğunun ardına gizlenirsen, seni bulmaya çalışmak bir işe yaramaz"
Halil CİBRAN - Ermiş
Haydi seninle saklambaç oynayalım. Yüreğime saklanırsan eğer, seni bulmak zor olmaz. Ancak kendi kabuğunun ardına gizlenirsen, seni bulmaya çalışmak bir işe yaramaz!
Ermiş
Kendimi gördüm bi’an
yanımdan geçip gittim usulca
değişmişim
saç, sakal birbirine karışmış
ne yalan söyleyim, yalanda
olsa özlemişim kendimi
bi’hayli zaman olmuş benden gideli
bu kez nereye gittim bilmiyorum
Gidenler
Yaşadığımız anların tekrarı olup olmayacağını düşünmeden yaşıyoruz. Aslında bu anların, bu davranışların bir dahakine aynı şekilde olmayacağının farkındayızdır. Ama insanoğlu yaşarken, bir şeyleri anıda bırakırken bunların tekrarı olmayacağını düşünerek yaşamaz. O an sadece bize sunulduğu şekliyle düşünmeden ve hesap kitap yapmadan yaşanıyordur.
CÜMBÜŞ-İ EDEBİYAT
Uyandım kollarında,
Çocuğunum.
Kalbinde sancılarla,
Heyecan oldum.
Ah nefesine sıcak sıcak,
Kavruldum.
Sen kat kat edilen dualarımda,