Dünyada ne yapıyorsan bil ki; ya Allah içindir ya nefsin için. Hep düşün bunu. Yaptığın kimin için diye. Allah için yapmak letafet ama nefs için yapmak felakettir.
Bir hercai idim evvel vakitte. Bilmez, bilinmezdim; görmez ve görünmezdim.Harabelerde bir harabat ehliydim. Nefsinin pençesine düşmüş bir mücrim, kendine zulmeden bir mazlum idim.
Haline bir bak Allah aşkına! Neden bunca gülüyorsun? Neden her ayıbını yüzündeki tebessümle örtüyorsun? Tebessüm boyası silecek mi sanıyorsun onları? Ayıbı örtecek bir renk, bir boya, bir örtü yok oysa, bilmiyor musun da öyle vehmediyorsun?
Sadece yüzlerine bakıyorum insanların. Bakarken bile korkuyorum. İnsanlar hep acı veriyorlar biliyorum. Belki de o yüzden hep kaçacak yerler arıyorum. Şimdi de yaptığım o. Kendimle konuşacağım bir yerlere gidip bu gürültüden ve kalabalıktan bir an da olsa uzak kalabilmek. Kendimi bir tenhaya, sessizliğe atabilmek...