İstanbul ve Şehrin Işıkları Üzerine.
Düpedüz yalnızım. İçime dokunuyor. Kafam çok karışık. Karman çorman. Alalı bulalı. Sevgi istiyorum. Kuşlar ötüşüyor. Bir uçak ardında beyaz bulutlar bırakıyor. Sanarsın dünyada bir başımayım. Öyle ıssız. Ama huzurlu. Ama suskun. Ruhum nefes alıyor böyle zamanlarda. Kalbim gökyüzüne açılıyor. İçime şehrin ışıkları vuruyor. Ve sokak lambasının sinekleri.. Pencerem buğulanıyor. Şehrin ışıklarına sarılacağım. Ruhum İstanbul’a boyanacak. Bugün büsbütün İstanbul olacağım.
"Sevmek miydi bu?"
Sevmek , anlamı neydi sevmenin?
Ben sandım ki sevgi sensin
Her kalbimin atışında, her gözümün doluşunda
Her güneşin doğuşunda, batışında
Sen geçiyordun kalbimden
Sevinç kopuyordu gözlerimden
Söyle her şey oyun muydu?
Sevmek demek sence bu muydu?
Peki bize saygın yokken
Biz değilen bir şey yokken
Nasıl siyah leke sürdün sevgi gibi yüce bir
Küçük bir çocuğun evucundaki bilyelere benzer mutluluk
Hep senin sanarsin oysa oynadıkça birer birer kaybedersin.
bazen cok zaman gecer üstünden, geçti sanarsin iyilestin sanırsın sonra bir bakmışsın yaran tekrar kaniyor...
Baharlı Günler
Toprak da sensin toprağı havalandırcak olan da sensin..
Tohum da sensin o tohumdan filizlenip mis gibi çicek açıcak da sensin..
Bahar nedir?
İnsan bunu fark etmeli, düşünmeli..
Her gün dünün bir baharı değil midir?
Anlamak için düşünmeli insan..
Yaşamak nefes almak mıdır sadece?
Baharlı günlere inanmak yaşamın ta kendisi değil midir?
Her insan yaşamın bir baharı değil midir?
Hep çiçek mi açmak gerektir?
Bazen de yeniden filizlenip olgunlaşmak, renk renk çiçeğe dönüşmek için solmak gerekir..
Solup çiçeklerimizi dökmek gerekir..
Neşe de sensin, hüzün de.
Bunlar sen de tomurcuklanmasa nasıl gelecek o baharlı günler..
Umut da en mis kokan çiçeğin kendisidir. Çok yüksekte kendini gösterir.
Uzanıp koparılamayacak kadar yüksekte..
Bazen soldu sanarsın ama o ilk gün ki gibi oradadır, yeri bellidir.
Hatta azimle orada tomurcuklanıp çoğalır...
Anlayanadır aslında baharlı günler.
Asıl baharın kendisi olduğunu anlayana..