+ Bu tanrılara karşı gelmek mi, efendim?
- Sanmıyorum, beni yaratanlar ister tanrı, ister şeytan olsun, planlarına karşı koymakta kullanacağım bu aklı da yarattılar. herhalde kendi yaptıkları kalbin içinde bir karşı koyma gücü bulunduğunu bilecek kadar akılları vardı.
Tom Robbins
-... Belki de bir suçluyumdur ve birini öldürmüşümdür.
+ Herkes kızgınken birini öldürebilir. Ama ya bir karın varsa ?
Ya daha kötüsü sen bir rahipsen ?
- Rahiplerde insandır.
+ Rahip olduğunu sanmıyorum. Kim görmüş ki bir rahibin elinin emeğiyle ekmeğini kazandığını...
#Unutulmuşsevgi 🍀
Filistin arapların meselesidir diyen herkese gösterin bu fotoğrafı. Gerçi utanırlar mı? Hiç sanmıyorum...
Dünyadaki tüm sol kesimlere büyük saygım, hatta birçok noktada sempatim var ama şunu söylemeliyim ki Türk solu leştir. Türk solu kadar aşağılık ve toksik bir sol herhangi bir coğrafyada var mıdır hiç sanmıyorum.
Son günlerde birkaç defa yarı bilinçli yarı bilinçsiz olarak Allahım beni yanına al dedim. Çünkü artık hayattan çok sıkıldım. Çok anlamsız ve çok saçma geliyor her şey artık. Korona zamanı bile bundan daha iyiydi. Gerçekten Allah yanına almadan bu saçmalıktan kurtulacağımızı sanmıyorum
01:11’
Elim uzandı yanıma, yatağın diğer ucuna. Hani, her uyandığımda gözlerimi sana açacaktım? Sözün vardı bana; kabuslarımdan araladığım gözlerimi, saçlarımı okşayıp sarılarak tekrar kapattıracaktın.
Sözüm vardı sana; her uykun bölündüğünde sana daha da sıkı sarılacak, kokunu çekecektim içime. Şimdi, ne sen varsın, ne de örtüler içindeki silüetin.
Yokluğuna sarıldığım güzel sevgili, diyeceğim sana.. çünkü unutulmak için çok güzelsin. Bazen düşünüyorum da, senden sonra kimse beni düzgün sevmemiş mesela. Kimse, geceleri beni uyutmaya çalışmamış, uyumamı beklememiş.
Gece oldu. Yine, kendimi bu kağıt parçasına birkaç cümle karalarken buluyorum. Farklı şeyler yazsam da sonları hep benzer oluyor. Yine ve yeniden, kendimi ev’ime dönmeye çalışırken buluyorum. Artık orada başkaları yaşıyordur ama en azından, ışıkları açık gördüğümde ‘biz’ aklıma geliyor ve ben yine seni düşünüyorum, her seferinde.
Bir zamanlar, aile gibi hissettirmiştin.
Sıcak bir yuva.
Güne uyanmak ve uyurken mutlu olmak için küçük de olsa bir bahane oluşturmuştun bana.
Artık bu mektuba bir nokta koymalıyım sanırım. Buruş buruş, karalamalar, kötü yazım ve senin tabirinle ‘incilerimin’ ıslattığı bir kağıdı okumak isteyeceğini sanmıyorum.
En parlak yıldız, bu gece senin üstünü örtsün; ne de olsa, benim en parlak yıldızıma tekrar ulaşma imkanım olduğunu sanmıyorum…
Güzel’in yıldızına..’
Beni yargılayan toplumsa, toplumu kim yargılayacak,
Başka bir toplum mu , hiç sanmıyorum...
Franz kara