Klinikteki ilk gece garip bir huzur içindeydim. Çevremde sanki ceninin sonunu andıran bir şeyler vardı. Kendimi rahatlamış hissetmem için hiçbir neden yoktu, bu neden yokluğu da kendi içinde güven vericiydi zaten. Belki de içimi kemiren şiirdi, telaffuz edilmeyen, sessiz bir şarkı, tuzak kelimelerden uzak. Ama bir daha asla şiir yazmayacağım. Yalnız benimkiler değil, bütün şiirler kayıp şiirlerdir.